In Engeland zijn we gewend geraakt aan de overnames van clubs door rijke sjeiks, Aziaten en Russen. De voorbeelden zijn talrijk. Ook bij het bezoek aan deze club bleek dat we letterlijk aan de vooravond stonden van een overname door een rijke Rus met prachtige toekomstplannen.
Een compleet nieuwe grasmat, uitbreiding van het stadion en complete vernieuwing van de huidige faciliteiten. Er is zelfs sprake van plannen om een hotel te bouwen naast het complex. Het is bekend dat clubs als Manchester City en Chelsea met ongelooflijk veel contractspelers werkt, maar ook deze club haalt in het seizoen 2016/2017 met gemak 50 spelers. Inmiddels is het natuurlijk voor iedereen wel duidelijk naar welke club we onderweg zijn, namelijk het zeer bekende, alom gelouterde, hoog aangeschreven…… Margate FC; op dat moment troosteloos onderaan de laagste divisie van ons project bungelend en inmiddels gedegradeerd naar het 7e niveau van Engeland.
Bovenstaand cynisme geeft natuurlijk aan waar het met het Engelse voetbal naar toe gaat. Bij het ontstaan van de The League Project moesten we al concluderen dat het tweede niveau van Engeland voor vele topspelers van de Nederlandse subtop al interessanter was dan de traditionele top drie. De professionalisering, gecombineerd met het vele geld dat er inmiddels mee gemoeid is, zorgt ervoor dat blijkbaar ook clubs op het lagere niveau inmiddels interessant zijn voor buitenlandse investeerders. Een bekend voorbeeld is Billericay Town, op dit moment uitkomend op het 7e niveau, maar vanaf volgend jaar hoogstwaarschijnlijk binnen ons project vallend, aangezien ze heel hard op weg zijn om rechtstreekse promotie af te dwingen.
Na een overname in 2016 wist deze eigenaar zeer bekende spelers binnen te halen, zoals Jamie O’Hara (o.a. ex Tottenham Hotspur, Fulham en Wolverhampton Wanderers), Paul Konchesky (o.a. ex Liverpool, Charlton Athletic, Leicester City, West Ham United, Fulham) en Jermain Pennant (o.a. ex Arsenal, Liverpool, Birmingham City, Stoke City). Natuurlijk is dat ook een manier om bekendheid te verwerven, zeker als het ook sportief succes oplevert. Toch denkt men er bij Margate anders over, bleek na een leuke rondleiding door Claire Hall, general manager van Margate Football Club.
Onderweg naar Hartsdown Park wisten we nog niet wat we konden verwachten. Ik had op voorhand al meerdere malen mailcontact gehad met Claire en ze waren erg enthousiast over ons naderende bezoek. Daarvoor was Margate voor mij één van de 160 clubs die we zouden bezoeken, maar door het leuke contact, wist ik al dat ze een speciaal plekje zouden krijgen. Margate ligt niet echt op de route van de doorsnee groundhopper. Vele voetballiefhebbers kiezen natuurlijk al snel voor de vele clubs in Londen, waardoor bezoek uit Nederland behoorlijk uniek voor hen was. Waar we oorspronkelijk een tour zouden krijgen van de club secretaris Ryan Day, bleek al snel dat Claire Hall zelf de rondleiding zou doen. De benamingen “tour” en “rondleiding” zijn wellicht wat uit hun context gerukt, want ik denk dat het veilig is om te zeggen dat dit de kleinste ground was die we tot dan toe bezocht hebben, op misschien het nietige Hallam FC na. Het hele complex kwam armoedig en amateuristisch over, wat in mijn optiek juist zorgde voor een verhoogde charme.
Het clubhuis, een overdekte staantribune en de bestuurskamer leken naadloos in elkaar over te gaan achter één van de doelen. Op deze tribune lag onder een Engelse vlag de mascotte (een krokodil) wezenloos onderuit gezakt naast wat trommels. De energieke Claire vertelde enthousiast dat ze nog maar sinds een paar maanden general manager was. Afkomstig uit Dover had ze eigenlijk meer met haar plaatselijke voetbalclub dan met Margate, om er vervolgens vrij snel achteraan toe te voegen dat het eigenlijk ook niet echt concurrenten van elkaar zijn. Zelf had ze ook niet veel verstand van voetbal, maar dat was ook niet nodig bij het runnen van een club.
Terwijl we richting de bestuurskamer liepen, zagen we in die kleine ruimte mooi gedekte tafels staan. Het bleken de voorbereidingen voor de aankomst van de mogelijke nieuwe eigenaren. De volgende dag stond er namelijk een heuse kampioenswedstrijd op het programma. Maidenhead United zou namelijk inderdaad de volgende dag kampioen worden bij the Gate door afgetekend met 0-3 te winnen. De aanstaande nieuwe eigenaren uit Rusland zouden aanwezig zijn bij deze wedstrijd, die voor veel exposure zou zorgen. Dat ze zelf degradeerden deerden hun niet. Sterker nog: ze vonden het beter om een niveau lager te spelen, want daar hoorden ze meer thuis en zouden ze tenminste wat vaker winnen. Toch waren de Russen erg geïnteresseerd in een overname. Mede vanwege de aanwezigheid van een pretpark in de buurt, zagen zij in Margate een potentieel groeibriljantje. Er moest een hoop gebeuren, maar dat zou de Russen niet tegenhouden de club overnemen.
Terwijl we richting de kleedkamers liepen, zagen we een groundsman bezig met de grasmat. Hij maakte er een sport van om de mooiste figuren in het voetbalveld te maaien. Verdrietig moest hij aanhoren dat de club wellicht zou overstappen naar kunstgras.
De kleedkamers bevonden zich achter de dug-outs. Boven de kleedkamers was de ruimte voor de televisiecamera’s. Dat klinkt uiteraard prima, maar het was een bouwvallige keet met planken over de vloer om de gaten te bedekken. Via een modderig paadje kon je een trapje op om een beetje uitzicht te krijgen over het complex.
In de kleedkamers was derhalve ook niet veel te zien, behalve de blauwe thuistenues die al klaar hingen voor de wedstrijd. Claire vertelde dat de club dit seizoen bijna 50 selectiespelers op het wedstrijdformulier hadden gehad. Van de oorspronkelijke selectie aan het begin van het seizoen waren er nog maar twee (2!) spelers hetzelfde als de huidige selectie. Niet echt wat je noemt: een stabiele selectie.
Aan de overkant zagen we een heuse tribune met zitplaatsen. Elke club in de National League moet minimaal 500 zitplaatsen hebben, dus daar voldeed Margate in dit geval ook aan. Na het rondje werden we nog even meegenomen naar de kantine, alwaar vrijwilliger van de club ons te enthousiast aansprak en het vermoeden had dat wij een vooruitgestuurde delegatie van de Russen waren, maar door ons gebrekkige en roestige Russisch vielen we door de mand. De man liet zich daar echter niet door tegen te houden door zeer uitgebreid en consumptief te praten over alle maatschappelijke projecten waarin hij werkzaam was. Toen we op een gegeven moment uitgenodigd werden voor bingo voor zwakzinnigen, was het voor ons het moment om toch onze weg te vervolgen. Maar niet voordat we nog werden overladen met programmaboekjes. We bedankten Claire voor haar tijd en vertrokken vrolijk uit deze uithoek van Engeland.
We schrijven inmiddels februari 2018. Van de overname van de Russen is niets meer terug te vinden en de leuke Claire Hall is inmiddels niet meer werkzaam als General Manager en is verhuisd naar Kent. Sprookjes bestaan, maar hebben niet altijd een happy end. Hoewel, Margate staat momenteel derde en zou weer kunnen promoveren naar het zesde niveau.
#25 Hartsdown Park, Margate FC, check!