Vertwijfeld kijken we om ons heen… Onze wit blinkende Fiat 500 lijkt verward te reageren op de naar links aangezette richtingaanwijzer. “Moeten we echt hierheen?” lijkt ons scheurmonster voor dit weekend te willen vragen, “we zijn toch op zoek naar een voetbalclub?”. We zien een lange oprijlaan die naar links afbuigt, richting een groot landhuis, uitkijkend over een groot groen grasveld. Halverwege maakt de weg echter een splitsing naar rechts alwaar een helling beklommen dient te worden. Maar op de kleine kabouterhuisjes aan de weerszijden van de ingang staat het toch echt: “Welcome to Crabble, the home of Dover Athletic FC”.
De weg naar links richting het statige pand (b)lijkt echter het clubhuis te zijn voor de Dover Rugby Club. Bij het oprijden van de oprit, ontwaren we inmiddels ook de rugby palen, eenzaam en hoog uitstekend boven de vele grassprieten. De keuze om rechtsaf naar boven te slaan is snel gemaakt. Na een kort klimmetje komen we op de parkeerplaats van de plaatselijke trots: Dover Athletic.
Verrassend genoeg is de club pas opgericht in 1983, terwijl de eerste voetbalwedstrijden in Dover al werden gespeeld in 1888. Dit waren echter enkele vriendschappelijke wedstrijden waar de Dover Express maar weinig aandacht aan schonk. In 1891 werd een tweede voetbalclub (Dover Association FC) opgericht, die inmiddels door het leven gaat als een rugby club. Sindsdien zijn er meerdere voetbalclubs geweest, waarbij Dover FC (opgericht in 1934; heropgericht in 1947) de meest recente was. Helaas konden zij hun belastingen niet meer betalen en werden ze in 1983 opgeheven.
Vervolgens werd de huidige club opgericht, waarbij de eerste twee decennia ook niet financieel vlekkeloos liepen. Pas in 2005 was de club voor het eerst schuldenvrij en beklommen ze ook de sportieve ladder. In 2008 promoveerden de Whites naar het zevende niveau van de Engelse piramide om daar in hun eerste jaar meteen weer kampioen te worden. Vijf jaar later wisten ze zelfs door te stromen naar het hoogste amateurniveau: de National League. Ten tijde van dit geschreven blog, draaien ze bovenin mee en zijn ze kanshebber om in de Football League te komen.
Het terrein doet enerzijds amateuristisch aan, terwijl het anderzijds heel netjes en nieuw was. Vanaf 1897 werd er al gevoetbald op de Crabble Athletic Ground (vermoedelijk vernoemd naar “crabba hol”, wat betekent: een hol waarin krabben gevonden konden worden). Het oorspronkelijke veld lag echter aan de voet van het paviljoen, waar nu rugby gespeeld wordt. Op de begane grond en bovenverdiepingen waren de kleedkamers. Daartussen was een restaurant en een bar. In 1981 is het pand gerenoveerd tot de staat waarin het zich nu bevindt.
In de jaren ’20 van de vorige eeuw kwamen ze erachter dat de wedstrijden van de vele sportclubs niet meer met elkaar te combineren waren en er werd besloten om op de heuvel een nieuw voetbalveld aan te leggen. Op 1931 werd daar de eerste wedstrijd gespeeld tussen Dover United en Maidstone United, wat een 6-1 overwinning opleverde voor de tegenstander. In 1932 werd de eerste kleine tribune gebouwd.
Er hing een hele rustieke sfeer in het stadion. Er was niemand te zien. We konden zo doorlopen en arriveerden vanuit een hoek van het stadion. De stilte werd alleen onderbroken door onze opgewonden stemmen. Aan de lange zijde toornden de dichtbegroeide bomen statig boven de tribune uit. De lichtmasten werden bijna geheel opgenomen in de diversiteit van de groene natuur. Het rood van de stoeltjes contrasteerde sterk met het groen.
Aan de korte zijde werden we welkom geheten door blauwe relingen om de staantribune te accentueren. Aan de overkant leek de tribune identiek te zijn. Toen we daar aangekomen waren en onze blik op de eerst bezochte staantribune lieten rusten, zagen we echter wel degelijk een verschil. De tribune liep daar namelijk schuin af. Aan de linkerzijde had je meer plek om te staan dan aan de rechterzijde. De lange zijde aan de bewoonbare kant van Dover was divers. Een lage kantine met kleedkamers; een open ruimte en een spiksplinternieuwe grotere zittribune met houten overkapping zorgden voor een asymmetrisch geheel.
Het zag er eigenlijk allemaal verrassend goed, netjes en nieuw uit. Waar we gewend waren geraakt aan afgebladderde relingen, verroeste stoeltjes en uit elkaar vallende tribunes, leek Dover Athletic dergelijke zaken goed op orde te hebben. Zelfs het veld lag er erg goed bij, mits je alleen binnen de lijnen keek.
Het was een ground die, mede door de iconische ligging, zeker meer dan de moeite waard was om te bezoeken. Ik kan me ook goed voorstellen dat de Doverianen (geen idee, maar het klinkt leuk) erg trots zijn op hun club en op zaterdagmiddagen hartstochtelijk de spelers naar de overwinning schreeuwen. ONE TOWN, ONE TEAM, ONE DOVER!
#24 Crabble Athletic Ground, Dover Athletic FC, check!