Alle ogen zijn gericht op Billy Sharp als hij de bal klaar legt voor een vrije trap, zo’n 18 meter van het doel. Het doel dat heel de wedstrijd al zo moeilijk te vinden is. De aanloop, het neerzetten van zijn standbeen, het schot: ruim 25.000 mensen houden hun adem in terwijl de bal zijn voet verlaat.
Wat volgt is een ‘ooeehh’ in koor; het schot gaat ruim over. Het ontbreken van scherpte van Sharp is tekenend voor het spelbeeld van de wedstrijd. Een match die verre van hoogstaand is, met weinig voetballende hoogtepunten. De middag staat voor ons echter bol van de hoogtepunten.
De avond ervoor hadden we de pubs van Sheffield ontdekt, dus nog niet helemaal fit stapten we The Golden Lion binnen. Een echte Blades-pub op een steenworp afstand van het stadion. Dit was een pub die je precies verwacht als je denkt aan een pub. Donker, dikke Engelsen aan de bar, veel bier zonder schuim en tv-schermen met voetbal. Het was prachtig weer, dus haalden we 3 pints en namen plaats in de tuin. Om de 10 minuten kwam er een vrouwtje met een dienblad vol broodjes worst de tuin ingelopen, waarna alle gasten (als hongerige leeuwen op een stervend hert) er bovenop sprongen. Na zeker drie rondes hadden wij ook prijs.
In een stoet liepen we vanaf de pub naar het stadion, en uit alle straten kwamen meer rood-wit gekleurde supporters, een kleurcombinatie die ons als Rotterdammers zeer bekend is. Deze wedstrijd tegen het nabij gelegen Barnsley FC was een belangrijke; wilde Sheffield United nog enige kans maken op een promotie, dan waren de drie punten erg hard nodig.
Na enkele pints buiten het stadion (nergens in Engeland is het binnen toegestaan) namen we plaats op Kennedy’s Kop. In de verte stond Operations Manager Dave McCarthy langs de zijlijn tevreden naar de volle tribunes te kijken. De dag ervoor stonden we samen met Dave nog op de middenstip, iets wat op dat moment onwaarschijnlijk leek.
Net voor de aftrap werd het lijflied van Sheffield United ingezet; wat direct door heel het stadion werd overgenomen.
You Fill Up My Senses,
Like A Gallon Of Magnet,
Like A Packet Of Woodbines,
Like A Good Pinch Of Snuff,
Like A Night Out In Sheffield,
Like A Greasy Chip Butty,
Like Sheffield United,
Come Fill Me Again,
Na Na Na Na Na…OOOOHH!
Het nummer is gebaseerd op Annie’s song van John Denver, en door de supporters van Sheffield United omgetoverd tot The Greasy Chip Butty Song. Een Greasy Chip Butty is een lokaal gerecht wat in bijna elke fish and chips shop verkrijgbaar is. Butty is dialect voor sandwich, een Chip Butty is dus een sandwich met friet, en dus Greasy (vet).
De wedstrijd eindigde in 0-0, zonder al te veel hoogtepunten. Sheffield United had echter geen doelpunten nodig om één van onze favoriete clubs te worden; de hartelijke ontvangst, uitgebreide rondleiding, het prachtige typisch Engelse stadion en aanstekende lijflied was voldoende.
Dave had ons de dag ervoor uitgenodigd om na de wedstrijd een drankje te komen doen in de business lounge. De lounge zat vol met (waarschijnlijk) zeer belangrijke mensen, spelersvrouwen en spelers zelf. Vrij snel hielden we het voor gezien, wij voelen ons toch meer op ons plek in een mooie oude Pub. De charme van Sheffield United was ook niet te vinden in de business lounge, maar een deur verderop, op de tribunes in het grootste stadion van League One, Bramall Lane.
Sheffield United – Barnsley FC 23.04.2016 0-0
One Comment