Als ik terug denk aan ons bezoek aan Ebbsfleet United, kan ik moeilijk achterhalen welk beeld bij mij het meest is blijven hangen. Stonebridge Road lijkt namelijk een moderne versie van Dr. Jekyll en Mr. Hyde te zijn; we zien twee totaal verschillende gezichten. Het is alsof een gigantische reus twee stadions uit elkaar heeft getrokken en vervolgens de verkeerde helften weer tegen elkaar aan heeft geplakt. Het feit dat het stadion eigenlijk ook nog een dubbele naam heeft vanwege commerciële redenen, bevestigt deze aparte spagaat.
Tot 2007 stond de club bekend als Gravesend & Northfleet, maar op 2 mei van dat jaar werd de naam van de club gewijzigd in Ebbsfleet United. Een half jaar later neemt het collectief “MyFootballClub” de touwtjes in handen. Met andere woorden: particulieren kunnen voor 35 pond per jaar, deels eigenaar worden van de club en stemmen over de selectie, staf en mogelijke transfers. Deze bijzondere constructie wordt zes jaar lang in stand gehouden, maar in 2013 verkocht deze collectieve organisatie haar aandeel en kwam Ebbsfleet United in handen van KEH Sports Ltd, een groep investeerders uit Koeweit.
Die zomer degradeerde the Fleet naar het zesde niveau. In de drie jaar daarna verliezen ze twee keer de finale om promotie naar de National League. Maar toen kwamen de drie wijzen uit het oosten, in de persoon van Sebastiaan, Bart en Arjon. We hadden al eerder bewezen gelukbrengers te zijn bij clubs die wij bezochten met promotie tot gevolg. En ook bij Ebbsfleet United zou dat gaan lukken. Na de strijd om het kampioenschap (ondanks 96 (!!) punten) nipt verloren te hebben, wordt toch verdiend promotie afgedwongen. Ook een niveau hoger staan ze tegen het eind van de competitie op een play-off plek. Promotie naar League Two zou hun debuut betekenen in the Football League.
Niet alleen sportief zit de club in de lift. Ook het stadion krijgt een flinke upgrade. Bij binnenkomst was dat nog niet heel goed te zien. Schreeuwerige reclame borden begroeten ons. Ondanks de overheersende kleur rood zie je dat het stadion wel netjes is; oud, maar netjes. Geduldig langs de achterkant van een korte zijde lopend, zijn we benieuwd naar het veld. Als voetballiefhebber zien we altijd graag de groene mat. Dit keer werd ons oog eigenlijk meteen getrokken naar de splinternieuwe tribune aan de lange overzijde. De clubkleuren komen overeen, maar anders zou je echt denken dat dit bij een ander stadion hoort, getuige de drie overige oude tribunes.
Op voorhand was aangegeven dat er niemand aanwezig zou zijn, dus groot was onze verbazing toen een wat oudere man richting ons schuifelde. Het bleek club secretaris Peter Danzey te zijn. Volgens mij was hij net zo verbaasd om ons te zien, maar na het uitwisselen van wat beleefdheden leek hij ons een vrije doorgang te geven. Toch week hij niet veel van onze zijde en soms begon hij onaangekondigd weer een verhaaltje te vertellen. Natuurlijk vinden wij interactie belangrijk, dus we toonden veel interesse in Ebbsfleet en dat zorgt dan toch weer voor een band. Blijkbaar vertrouwde Peter ons voldoende om zijn vrouw Maggie er bij te halen. Volgens de website is zij “kit manager”, wat mijns inziens gewoon een sjieke naam is voor “wasvrouw”. We kregen de kleedkamers te zien, alsmede het washok. Maggie liet een gescheurd shirt zien van de wedstrijd van dat weekend. Ze leek in tranen uit te gaan barsten. Dit bleek echter niet vanwege de schade aan het katoen te zijn, maar vooral omdat de tegenstander niet eens een gele kaart had gekregen.
We kregen de vrijheid om ons rondje af te maken, waardoor we uiteindelijk bij de net nieuw gebouwde tribune kwamen. De stoelen in de dug-out zaten nog in het plastic en het afplakband was nog niet verwijderd van de net geplaatste ruiten. De hemel begon inmiddels te huilen, dus dat was ons signaal om weer terug te keren naar onze auto. Ebbsfleet United, een ploeg om de komende jaren in de gaten te houden!
#31 Stonebridge Road, Ebbsfleet United, check!