In 1941 kwam Graham Hughes voor het eerst kijken bij een wedstrijd van Wolverhampton Wanderers. In die 68 jaar kregen de Wolves een steeds grotere rol in zijn leven. Sinds 1983 is hij ook werkzaam bij zijn club. Zijn officiële functie was club archivaris, maar eigenlijk was hij een manusje-van-alles. Er is zelfs een boek uitgebracht over zijn leven op Molineux. En die Graham Hughes zat rustig een bakje koffie te drinken toen wij ons meldden in het iconische stadion van de club waar John de Wolf nog steeds op handen wordt gedragen.
Een Franse naam in het Engelse landschap; ik heb het altijd een beetje raar gevonden, maar het stadion is vernoemd naar Benjamin Molineux, die in 1744 een stuk land kocht en daar het Molineux-huis neerzette, wat later het Molineux-hotel werd. In 1860 werd het omgebouwd tot een publiek park met een ijsbaan, een meer voor boten, een wielerbaan en een plek om te voetballen. Het is de plek waar Wolverhampton Wanderers in 1889 voor het eerst een wedstrijd speelt. Nog altijd spelen zij op dezelfde locatie.
Bij onze aankomst viel meteen de grandeur van de club op. Natuurlijk helpt het wel mee dat in de clubkleuren geel/goud terugkomt, want hoe je het ook wendt of keert: het ziet er wel rijkelijk uit. De receptioniste was uitermate vriendelijk toen wij met de welbekende vraag kwamen of we het stadion konden bezoeken. Het had wat voeten in aarde, maar ze zou wel wat regelen. We moesten wel een tijdje wachten, maar dat was geen straf, aangezien we enorm konden genieten van de enorme prijzenkasten in de ontvangsthal. Het gaf ons ook de tijd om een gesprekje aan te knopen met de drie koffiedrinkende heren. Uiteraard hadden wij geen idee wie zij waren. Pas later in het gesprek begrepen wij dat één van de mannen Graham Hughes was. Hij vertelde mooie verhalen over lang geleden en over heel lang geleden. In de tussentijd kregen we ook nog een shirtje, een DVD en andere Wolves-artikelen. Het voelde allemaal heel familiair aan. En toen mochten we naar binnen…
Waar je normaal gesproken een rechthoekig of rond stadion verwacht, is Molineux in dit geval een vreemde eend in de bijt. Eigenlijk is het meer een vijf- of zeshoekig stadion, omdat in de tribunes aan de lange zijde een soort knik zit. Dit contrasteert met de rechte tribunes achter de beide doelen. Omdat het ook vier verschillende tribunes zijn, oogt het allemaal verre van standaard. Dat is wel een verademing nadat we ook al een aantal dertien-in-een-dozijn-schoenendozen hadden gezien. De hoek tussen Billy Wright tribune en de Sir Jack Hayward tribune is voorzien van een extra tribune, die de naam van Graham Hughes draagt. Nu de club succesvol in de Premier League speelt zijn er ook plannen om het stadion nog verder te vergroten.
Helaas lukte het ons niet om een wedstrijd op Molineux te bezoeken, maar die staat zeker nog op ons verlanglijstje. De club toonde zich heel toegankelijk en behulpzaam. Een dergelijk stadion hadden we nog niet eerder gezien op onze trip door Engeland. En de vriendelijke Graham Hughes? Toen één van zijn tafelgenoten ons toevertrouwde dat er zelfs een tribune naar hem was vernoemd, reageerde hij heel bescheiden: “ach, het is maar een kleine tribune hoor.”
#52 Molineux Stadium, Wolverhampton Wanderers FC, check!