Ons project heeft ons naar Coventry gebracht, waar we vanavond de plaatselijke FC, Coventry City, zullen zien spelen tegen Peterborough United. We parkeren onze auto naast een groot winkelcentrum. De Ricoh Arena doemt al op in de verte; een goed verlicht aanzicht op de druilerige en koude novemberavond..
Het stadion wordt voornamelijk gebruikt door the Wasps, the Rugby Union Club, maar dit seizoen maakt Coventry er veel gebruik van. De club zwerft al jaren van stadion naar stadion, sinds hun eigen stadion in 2005 werd gesloopt. Als we de tribunes betreden, blijkt dat het stadion toch iets te groot is voor deze club. Het is behoorlijk vol, maar lege stoelen in een stadion doen altijd een beetje pijn aan ons voetbalhart.
De wedstrijd is matig en warmt ons niet echt op, terwijl we op de koude tribunes zitten. De wedstrijd lijkt te gaan eindigen in een saaie 0-0, maar zoals we in het Nederlands zeggen: ‘het venijn zit ‘m in de staart.’ In de 90e minuut komt Peterborough United op voorsprong; 3 punten op zak! Tenminste, dat denken ze. Nog geen 40 seconden na het doelpunt weet Coventry de eer te redden: bij een alles-of-niets-aanval belandt de bal pardoes in het doel van Peterborough: 1-1! Waar een gelijkspel een minuut geleden nog als een verlies voelde, is nu één punt genoeg om “WHO ARE YOU, WHO ARE YOU” vanaf de tribunes naar de uitsupporters te roepen. Een prachtig voorbeeld van hoe emotie de ervaring kan veranderen. Na het laatste fluitsignaal lijken de spelers van Peterborough verslagen. Zo zie je maar: een wedstrijd is pas afgelopen na het laatste fluitsignaal!
#59 Ricoh Arena, Coventry City, check