Je ziet het niet elke dag, een voetbalwedstrijd waarin het leger de teams het veld op begeleidt. Misschien verwacht je dit alleen in landen waar oorlog heerst, maar niets is minder waar. In het gemoedelijke Bristol was dit deze matchday namelijk ook het geval, alleen dan in de aanloop naar Remembrance Day; de dag waarop het Verenigd Koninkrijk de gevallenen van de Eerste Wereldoorlog en alle oorlogen sindsdien herdenkt. Deze wedstrijd stond dan ook in het teken van herdenken, maar dan heb ik het niet alleen over oorlogsslachtoffers….
We zijn op tijd bij het stadion Ashton Gate gearriveerd, om zo niets te missen van de hele beleving rondom de wedstrijd. Het viel ons al op hoe druk het was enige tijd voor de wedstrijd, het bleek later te maken hebben met de onthulling van het standbeeld van clubicoon John Atyeo. De spits speelde tussen 1951 en 1966 597 wedstrijden voor Bristol City, waarin hij 314 keer scoorde. Naast het standbeeld is John vaker terug te vinden in het stadion, waaronder de tribune Atyeo Stand.
Het stadion is een paar jaar geleden gerenoveerd op opvallend mooie wijze. De hoofdtribune is vergroot en vanaf de buitenkant ziet het er erg modern uit. De sfeer in het stadion is echter niet verpest, het is een écht typisch Engels stadion gebleven. En dat zien wij natuurlijk graag!
https://www.youtube.com/embed/nEWO0W9nBW8
De wedstrijd begint voor de neutrale toeschouwer veelbelovend, voor de Bristol City supporters echter iets minder. Door een pijnlijke fout van City-speler Korey Smith op het middenveld komt Steve Sidwell aan de bal. Hij kijkt vervolgens snel richting de keeper, die hij enkele meters voor z’n lijn ziet staan. Zonder na te denken lobt hij de bal vanaf de middenlijn hoog de lucht in. De bal begint te zweven, terwijl keeper O’Donnell naar achteren begint te rennen. Vanaf onze zitplek achter dat doel zien we de bal vervolgens prachtig binnenvliegen, terwijl de supporters om ons heen hun onvrede op typisch Britse wijze kennelijk maken. 0-1.
Nadat de bal in het netje ligt, sprint de maker van de openingstreffer naar de bank. Niet om daar de wissels in de armen te vallen, maar om een shirtje op te halen, een shirtje met het rugnummer 11. Het blijkt het shirt te zijn van hun teamgenoot Anthony Knockaert, die de wedstrijd mist in verband met het overlijden van zijn vader. Als eerbetoon houdt het gehele team van Brighton het shirt omhoog: een prachtig eerbetoon aan de vader en steunbetuiging aan hun rouwende teamgenoot. Knockaert, die thuis vanaf de bank kijkt, reageert direct via Twitter: ‘THIS… You just made me cry lads, I can’t be more happy and positive with a group of people like you! Thank you @OfficialBHAFC’. Na John Atyeo en de oorlogsslachtoffers is dit derde ‘herdenking’ van deze speciale avond.
Bristol City heeft het daarna zichtbaar lastig en weet geen kansen te creëren. Bij Brighton gaat het soepeler, vaak ook omdat het balletje gewoon goed valt. Zo stoomt na 19 minuten Brighton-aanvaller Jamie Murphy op en lost hij een schot. Onderweg naar het doel wordt de bal door een verdediger geschampt, waardoor de bal via de binnenkant van de paal achter de doelman verdwijnt: 0 -2.
Op wat kleine kansen is de wedstrijd verder niet heel enerverend. Wij zijn echter allang blij dat het niet weer een bloedeloze 0-0 wordt, iets dat bij de vorige wedstrijd die we bezochten wel het geval was.
De volgende dag bezoeken we het stadion nogmaals, om het in alle rust ook bij daglicht te bekijken. Tijdens een rondje om het stadion komen we open hek tegen waar wat mannen de tv-kabels aan het opruimen zijn. Het blijkt geen probleem te zijn als we snel nog even een kijkje nemen in het stadion. De lampen staan alweer op het veld, dat in de zon nog groener lijkt dan gisteren in het licht van de floodlights. Wat een contrast met twaalf uur geleden, toen er nog bijna 20.000 supporters hun club aanmoedigden, tevergeefs…
#19 Ashton Gate, Bristol City, check!