Tranmere Rovers: een club die bijna de gehele jaren ’90 op het tweede niveau in Engeland mag acteren, maar ten tijde van ons bezoek op het vijfde niveau bivakkeert. Het stadion laat wel zien dat dit niet de plek is, waar de Rovers horen te voetballen. Groots, maar oud, stijgt de hoofdtribune boven de woonwijk uit. Handenwrijvend lopen we richting Prenton Park, thuishaven van de Super White Army.
Sinds 1921 speelden de Rovers nagenoeg altijd op het derde niveau, met twee dipjes (in de jaren ’60 en 80) naar het vierde niveau. Sindsdien werd de stijgende lijn ingezet met hoge klasseringen op het tweede niveau. De degradatie in 2000 was een klap voor de supporters, omdat in de beker gerenommeerde clubs als Everton en Southampton werden uitgeschakeld. In 2014 degradeerde de club verder naar het vierde niveau om voor het eerst in hun geschiedenis niet meer te mogen uitkomen in de Football League. Ondanks hoge klasseringen wist Tranmere niet meteen terug te keren, maar in het seizoen van ons bezoek is het uiteindelijk toch gelukt en wisten ze te promoveren. Momenteel draaien ze goed mee in League Two en spelen ze zelfs mee voor de play-off plekken.
Onze auto was geparkeerd aan de overkant van de straat, waardoor we goed zagen dat de tribune vrij groot is. Als je dicht langs de main stand loopt, zie je pas echt hoe hoog deze aan bijna 6.000 toeschouwers plaats biedende tribune is. Met een totale capaciteit van 16.587 is het duidelijk dat dit stadion een hogere league verdient. Veel beton, roestig prikkeldaad, ijzeren schoorstenen en vele duiven sieren de directe omgeving rondom het mintgroene stadion. Blijkbaar waren wij via een achteringang terecht gekomen, want aan de voorzijde was een grote parkeerplaats, omgeven door een sierhek en een groot standbeeld van Johnny King.
Keurig meldden wij ons bij de receptie annex clubshop. Hoe vriendelijk ze ons ook te woord stonden en hoe goedbedoeld hun pogingen ook waren: er was niemand die ons kon binnenlaten. Gelukkig waren wij inmiddels door de wol geverfd en zagen wij in een blauw metalen hek een kabouterdeurtje. Brutaal, maar voorzichtig, duwden wij ertegen en merkten we dat deze piepend meegaf. Als Gandalf op bezoek bij de Hobbits bukten wij ons een weg naar binnen. Langs een gesloten etenskraampje, konden we zo doorlopen. Een zee van blauwe stoeltjes lachte onstegemoet. Een paar mannetjes keken ons wat verdwaasd aan, maar niemand sprak ons aan. De inmiddels welbekende truc van “rondlopen en doen alsof je er hoort” werkte wederom.
The Kop tribune achter de goal doet qua capaciteit niet onder voor de Main Stand. Mooi om te zien hoe deze diep en hoog doorloopt. Het scorebord gaf de beginstand aan van de wedstrijd tegen Maidstone, later die dag. De nul bij Maidstone zou de rest van de middag niet veranderen. Tranmere Rovers scoorde echter vier keer en won derhalve overtuigend met 4-0. Al met al een club met een stadion, waar we in de toekomst met veel plezier een wedstrijd zullen gaan meepakken.
#41 Prenton Park, Tranmere Rovers, check!