Sheffield United - Op de middenstip van Bramall Lane

Tijdens ons eerste bezoek aan Engeland werd Sheffield United eigenlijk al vrij snel een favoriete club. Uiteraard wisten we redelijk snel dat we van deze club de thuiswedstrijd zouden bezoeken in de derby tegen Barnsley, maar we hadden per email ook nog een reactie gekregen van Dave McCarthy, de operations director van Sheffield United. Hij had een kort mailtje teruggestuurd en aangeboden om ons een rondleiding te geven door stadion Bramall Lane, het oudste stadion ter wereld waar profvoetbal gespeeld wordt. We wisten op voorhand niet goed wat we konden verwachten, maar het werd een geweldige ervaring en overtrof in vele opzichten onze verwachtingen.

We parkeerden onze auto in een zijstraatje en zagen meteen een plaquette van Arthur Wharton, de eerste zwarte profvoetballer, hangen aan een muur van het stadion. Geboren in 1865 in het huidige Ghana, vertrok hij als 19-jarige naar Engeland om opgeleid te worden tot missionaris, maar al snel stopte hij daarmee om zich volledig toe te leggen op atletiek. Ondanks het feit dat hij 100 yards in 10 seconden liep en daarmee wereldkampioen bij de amateurs was, bleek hij erg allround als sporter. Hij speelde ook verdienstelijk cricket en was een goed wielrenner. Als amateur begon hij te keepen bij Darlington. Na een wedstrijd tegen Preston North End werd hij door “The Invincibles” overgenomen, maar in 1888 vertrok hij daar weer, waardoor hij geen professioneel debuut maakte, want de eerste professionele competitie begon pas in 1888. Wharton ging zich weer richten op de atletiek. Een jaartje later tekende hij wel een professioneel contract bij Rotherham Town. Zijn debuut maakte hij uiteindelijk voor Sheffield United in 1894. Helaas voor hem had Sheffield United ook net een 19 jarige keeper aangetrokken met de naam William “Fatty” Faulkes.

Arthur Wharton & William “Fatty” Faulkes

Ondanks zijn overgewicht, was deze keeper behoorlijk snel en werd hij de eerste keeper. Het lukte Wharton niet om een basisplek af te dwingen, maar in een wedstrijd tegen Sunderland mocht hij zijn debuut als profvoetballer maken. Ze verloren met 2-0, mede door een fout van Wharton. Hij speelde één seizoen voor Sheffield United, waarna hij bij nog enkele andere clubs speelde, totdat hij in 1902 zijn voetbalschoenen definitief aan de wilgen hing, mede vanwege een behoorlijk alcoholprobleem. Bijzonder genoeg was Wharton niet alleen een keeper, maar werd hij vanwege zijn snelheid ook regelmatig als buitenspeler opgesteld. Na zijn dood in 1930 raakte hij in de vergetelheid, maar aan het eind van de 20e eeuw kreeg Arthur Wharton steeds meer erkenning en bekendheid.

We liepen langs de vele toegangspoorten in de rode muur om het stadion. Alles was keurig genummerd en we kwamen al vrij snel langs de plek waar wij de volgende dag naar binnen zouden mogen. Nu waren we echter op zoek naar de hoofdingang. Aan de voorkant van het stadion aangekomen, kwamen we eigenlijk ogen te kort. Natuurlijk zagen autoliefhebbers Bart & Sebastiaan de nodige prachtige wagens op de parkeerplaats staan, maar onze ogen gingen toch vooral ook naar de grootsheid van de entree. Twee levensgrote beelden waren de eyecatchers op de parkeerplaats. De rode United-kleur was overheersend en de entree zag er gelikt uit.

In niets was dit te vergelijken met wat we al gezien hadden. Maar ja, we hebben het natuurlijk over “sleeping giant” Sheffield United, de kampioen van 1898. Jarenlang hebben zij op het hoogste niveau gespeeld, maar inmiddels spelen ze al een anonieme rol op het derde niveau. Ze spelen in veruit het grootste stadion van de league 1, zoals rivaal Sheffield Wednesday in het grootste stadion van de Championship speelt. Beide clubs uit de staalstad hebben een roemrijk verleden en horen eigenlijk op het hoogste niveau te spelen. De realiteit is echter anders. Niettemin keken we vol bewondering naar het stadion. Echt heel veel tijd hadden we daar echter niet voor, want we wilden niet te laat zijn op onze afspraak.

We meldden ons bij de receptie, waar een vrouw van middelbare leeftijd ons wat vreemd aankeek. Sue, zoals ze bleek te heten, keek wat meewarig toen we aangaven een afspraak te hebben met Dave McCarthy. Niet veel later kwam Dave aanlopen. Tijdens de kennismaking ging zijn telefoon nog twee keer en moest hij nog snel even weg, dus dat dit een drukbezet man was, werd al snel duidelijk.

Via een smal gangetje, wat veel overeenkomsten had met een gemiddeld kantoor van een bedrijf, stonden we ineens in de kleedkamer! Daar hingen keurig de shirtjes klaar voor de wedstrijd de volgende dag. De in vele kleuren aanwezige voetbalschoenen stonden allemaal uitgestald op een tafel en onder de bankjes. Dave benadrukte dat we hier eigenlijk helemaal niet mochten komen. En of we nog niet genoeg onder de indruk waren, pakte hij een drietal sweaters met het logo van Sheffield United en gooide die nonchalant naar ons toe.

Vanuit de kleedkamer liepen we verder door richting de tunnel die toegang zou geven tot het veld. Daar zagen we nog een prachtige foto van William “Fatty” Faulkes, waarbij Dave luid lachend aankondigde dat dit toch echt een keeper in het eerste elftal is geweest. En ineens stonden we op het veld. Wat een groot stadion voor een club op het derde niveau. De stoelen in de dug-out waren heel luxe en voorzien van stoelhoezen. Rondom het veld waren meerdere mensen aanwezig en Dave liet duidelijk aan iedereen blijken dat hij Nederlandse gasten had.

We spraken over Nederlanders bij deze club en enkele spelers die ik noemde wist hij zich nauwelijks meer te herinneren. Soms waren ze erg positief, maar met name Marcel Seip werd weggehoond als complete mislukking en zorgde voor veel hilariteit onder de aanwezigen. We mochten natuurlijk foto’s maken bij het veld, maar aangezien de grasmeesters aanwezig waren mochten we volgens Dave niet op het veld. Een minuut later stonden we op de middenstip… We zagen de tribune waar we de volgende dag zouden zitten en Dave zou voor de wedstrijd een rondje lopen langs het veld en met een fotograaf een foto maken van ons op de tribune. Na de wedstrijd zouden we ons mogen melden bij Sue om wat drankjes te doen in de businesslounge!

De catacombe naar het veld

Hét middelpunt (of hoogtepunt?) van Bramall Lane

Op de middenstip

De tour ging verder naar de bestuurskamer, waar net een paar nieuwe schilderijen waren opgehangen die waren aangeschaft door Dave. Hij was als een kind zo blij. Voor we het wisten stonden we ineens weer bij Sue en waren we aan het eind gekomen van onze rondleiding. We besloten nog naar clubshop te gaan om daar de nodige artikelen te kopen. “The Blades” hadden immers een plekje in ons hart veroverd. We konden niet wachten tot de wedstrijd tegen Barnsley, de dag erna zouden we in een vol Bramall Lane zitten…