Voor stadion The Northolme stond een driekoppig ontvangstcomité voor de ingang. Voorzitter Richard Kane, secretaris David Tinsley en BBC-verslaggever Rob Makepeace stonden keuvelend in het zonnetje te kijken hoe wij de auto parkeerden voor het stadion van Gainsborough Trinity. We werden hartelijk ontvangen, maar meteen kregen we excuses te horen. Ze hadden geen Nederlandse vlag, dus daarom hadden ze maar een Belgische vlag voor ons opgehangen, omdat dat toch iets dichter bij huis was. Bij een tweede bezoek moeten we dus maar een Nederlandse vlag meenemen, want dat we een keer teruggekomen lijkt wel een zekerheidje.
De plaats Gainsborough is niet echt een Engelse plaats waar je heel vrolijk van wordt. We waren aan de late kant en kwamen door wat wegversperringen een tijdje stil te staan. Daarom hadden we alle tijd om rustig om ons heen te kijken. Natuurlijk moet je mensen niet in hokjes plaatsen, maar de meeste mensen hadden een hoog Tokkie/Flodder gehalte. Misschien is het ook niet eerlijk om de mensen te “beoordelen” die op een donderdagmiddag op straat rondlopen, want velen zullen wellicht ook gewoon aan het werk zijn geweest, maar wat er wel liep, had grotendeels vale, te kleine en/of gescheurde kleding aan en liep er onverzorgd bij. Velen zullen ook geen goed resultaat achterlaten bij een blaastest. Desalniettemin paste de inwoners prima bij de huizen waar we langsreden; gebarricadeerde winkels en zwaar achterstallig onderhoud.
The Northolme
Vanaf de buitenkant; inclusief Belgische vlag
Op voorhand had ik alle clubs een email gestuurd via een emailadres op de website. Helaas kon ik die van Gainsborough Trinity niet vinden, dus besloot ik het contactformulier in te vullen. Meteen dezelfde avond kreeg ik al een enthousiaste reactie van voorzitter Richard Kane. Er werden meerdere mensen betrokken bij de mailwisseling die toen op gang kwam, wat ook resulteerde in een interview op de BBC Radio Lincolnshire. Mede daardoor hadden wij deze club op voorhand al een beetje in ons hart gesloten. Het bezoek aan The Northolme heeft dat gevoel alleen maar versterkt.
Richard nam het woord en heeft heel uitgebreid een rondleiding gedaan door het stadion, beginnend bij de toegangspoortjes. Het verhaal wordt hier te lang om alle anekdotes te vermelden die we kregen te horen, maar dat de smalle “turnstiles” een probleem kunnen zijn voor wat dikkere mensen leek logisch. Gelukkig waren wij door een andere ingang gekomen. Alles in het stadion ademde “Non-League-Football” uit. Richard had ook absoluut geen grootheidswaanzin en wilde de club ook niet beter voordoen dan ze daadwerkelijk zijn. Soms was het wellicht zelfs wat te negatief, maar wij zogen als een spons alle informatie op en genoten van alles.
De Turnstiles, niet gemaakt voor mannen met een maatje meer
Op een wedstrijddag staan de heren hier zij aan zij tegen de muur aan te pissen
Zelfs de toiletten stonden op het programma, hoewel de naam “toiletten” veel te veel eer is voor het smalle gangetje, waarin de supporters gewoon tegen de muur hun behoeftes deden. Een groezelige wastafel maakte het beeld compleet. Meteen na het bezoek aan de “muur” overviel Rob ons ineens met een interview voor de BBC Radio. We wisten wel dat hij dat ook live in het stadion wilde doen, maar we waren net binnen! Dit keer geen telefonisch interview in een klein hokje in de lunchpauze op mijn werk, maar nu geflankeerd door mijn vrienden Bart & Sebastiaan. Keurig gingen de vragen van de één naar de ander. Benieuwd naar het interview? Beluister het hier!
Radio-interview BBC Lincolnshire door Rob Makepeace
De rondleiding ging verder en Richard & David vertelde over het contact met inwoners en hoe de binding met de supportersclub de laatste tijd steeds beter werd. We kwamen langs de staantribune, waar de plaatselijke jeugd een vlag van Trinity op de muur had geschilderd. Bovenop de tribune waren een paar planken tegen elkaar aan getimmerd en hing er een gescheurd zeil aan vast. Dit was klaarblijkelijk de plek voor de cameraman. Ondanks de geringe hoogte, zou ik me daar toch niet graag bevinden tijdens een wedstrijd. In de hoek van het stadion merkte je dat ook dit stadion midden in een woonwijk ligt.
Het camera-standpunt
The Northolme, midden in de woonwijk met uitzicht op de plaatselijke kerk
Al was het niet heel snel duidelijk, dit stelt een sjaal voor
Een grote zijmuur springt ontzettend in het oog. De “buurman” die daar woont schijnt nooit de bal te willen teruggeven… Alsof je met je vriendjes op een pleintje aan het voetballen bent. Het bestuur van Gainsborough Trinity is ook niet blij met die buurman, want elke bal moet weer uit de clubkas betaald worden. De kopse kant van het stadion, achter de goal, wordt eigenlijk nauwelijks gebruikt. Het groeiende gras op die tribune onderstreept dat gegeven. We naderden de hoofdtribune, maar niet voordat Richard nog anekdotes vertelden over de grasmat, waarvan de grasmeesters liever niet hebben dat er op gevoetbald wordt en de sprinklers simpelweg bestaan uit een paar tuinslangen.
Uitzicht vanaf de hoofdtribune, met helemaal links achter de paal; het huis van de ‘boze buurman’
De hoofdtribune is een verplicht item in de National League, maar als je langer bent dan 160cm, heb je echt een probleem, want je kan je benen absoluut niet kwijt. Onder de hoofdtribune bevinden zich de kleedkamers. Je zou verwachten dat er twee relatief gelijke kleedkamers zijn, maar Trinity maakt een duidelijk verschil tussen de eigen kleedkamer en de kleedkamer van de gasten. Waar de thuiskleedkamer voorzien is van blauwe tinten op de muren, met foto’s van successen en succesteksten, is de andere kleedkamer een donker hol. De muren zijn grijs en somber; de bankjes zijn ongemakkelijk laag en de stopcontacten zijn afgeplakt met de tekst “out of order”, zodat de gasten hun telefoontjes niet kunnen opladen of hun favoriete muziek kunnen draaien. Op wedstrijddagen wordt de verwarming er lekker hoog gezet, zodat de spelers al vóór de wedstrijd oververhit zijn. Het lijkt wat flauw, maar ze trekken hier in ieder geval alles uit de kast om een wedstrijd te winnen. Navraag leerde trouwens dat het bij andere clubs ook wel gebeurd.
De kleedkamer van het uitteam
Ter vergelijking: de kleedkamer van Gainsborough
-Inside information-
Iets verderop kwamen we nog langs een paar hokjes, waaronder de wasruimte (een oude wasmachine en droger naast elkaar), het kantoor van David Tinsley (vergelijkbaar met een kleine ruimte onder een trap) en het scheidsrechterkamertje.
In de laatste hoek stond een container, omgebouwd tot club shop. Daar kregen we programmaboekjes, pins, voetbalsjaaltjes en mutsen. Echt waanzinnig hoe we in dat opzicht verwend werden. We zagen beschilderde poppetjes, waarvan de opbrengst naar goede doelen gaat; oude shirts gaan naar Afrika.
Hun mascotte is de haai Feargal, genoemd naar de zanger Feargal Sharkey. Eigenlijk was het de bedoeling dat een dolfijn de mascotte zou worden, dus die hadden ze toentertijd ergens in Azië besteld. Echter hadden de Aziaten het niet helemaal goed begrepen en kwamen dus ineens met een haai, dus dat hebben ze zo maar gehouden.
De haai die eigenlijk een dolfijn had moeten zijn
Na de rondleiding stonden we nog even te kletsen met Richard en Rob, omdat David halverwege de rondleiding al weg was gegaan. We besloten uiteraard om contact te houden en ik weet bijna zeker dat we hier nog wel een keer zullen terugkomen.
Gainsborough Trinity is een mooie club die ook maatschappelijk actief is. Het is een club die verder geen moederclubs of satellietclubs heeft, waardoor ze makkelijker spelers kunnen (uit)lenen. Ze doen het allemaal op eigen kracht. Wat ik persoonlijk een zeer opmerkelijk feitje vind: In het 144-jarige bestaan van de club zijn ze nooit gepromoveerd of gedegradeerd. Natuurlijk zijn er herindelingen geweest, maar op basis van resultaat draaien ze altijd in de middenmoot mee. Dit seizoen draaiden ze onderin de grote middenmoot mee, maar wisten ze zich ook weer te handhaven.
#2, nog 161 te gaan!
2 Comments