Op vrijdag 22 april stonden acht stadions gepland, waarvan twee op afspraak. Onze eerste afspraak was met de Australische ticket manager Sam Murphy in Mansfield, bij de in League 2 uitkomende plaatselijke Mansfield Town.
In Engeland kennen ze hetzelfde verschrikkelijke fenomeen als in Nederland: files! Dus een half uur later dan gepland kwamen we aan bij het One Call Stadium. Het viel meteen al op dat dit stadion op een heuvel lag, waardoor je het stadion al vrij snel kon zien liggen toen we door de straten van Mansfield reden. We hadden de auto geparkeerd op de parkeerplaats van een meubelboulevard, dus we moesten nog langs de lange zijde van het stadion lopen, waardoor we al een eerste indruk kregen. Veel grijs aan de buitenkant met open hoeken. Pas sinds april 2012 heet dit het One Call Stadium, maar sinds 1861 heeft heette dit stadion Field Mill. We weten dat Sandygate Road van Hallam FC het oude voetbalveld ter wereld is, maar Mansfield Town heeft het oudste voetbalveld waar profvoetbal gespeeld wordt. Dat is echter niet het enige waar ze trots op kunnen zijn. Field Mill was in 1930 ook de eerste club waar met lichtmasten werd gespeeld. In 1998 kregen ze ook nog extra aandacht omdat er toen voor het eerst met een nieuwe gele fluorescerende bal werd gespeeld.
De hoofdtribune, vernoemd naar Ian Greaves, Manager van Mansfield van 1983 – 1989
De avond ervoor hadden we wat pittoreske Sheffieldse pubs aangedaan. Na een zeer geslaagde eerste dag hadden we ook wat anders te vieren, namelijk mijn (Arjon’s) verjaardag! Bij aankomst in het appartement kreeg ik van Bart & Sebastiaan een voetbalsjaal en een t-shirt van de Nederlandse bekerfinale tussen Feyenoord en Utrecht, die zondag op het programma stond, wat ik zeer kon waarderen. Wat ik minder kon waarderen is dat het bed op de foto’s een stuk groter leek dan dat het in het echt was. Sebastiaan had het riante luchtbed geclaimd, waardoor Bart en ik waren veroordeeld tot een twijfelaar; dat wil zeggen: ik lag kaarsrecht tegen een koude muur aan naar het plafond te staren, terwijl Bart zich de rest van het kleine bed toe-eigende… Maar terug naar Voetbal!
Sam was nog wat dingetjes aan het afhandelen, alvorens hij ons naar boven dirigeerde. Hij probeerde wat deuren te openen en aan ons te laten zien, maar de meeste ruimtes waren al in gebruik, waardoor we hier niet naar binnen konden. Onze eerste echt stop was dus meteen de tribune aan de korte zijde, waardoor we goed het stadion konden zien. De kleinste tribune aan de lange zijde tegenover de hoofdtribune was inmiddels afgesloten vanwege achterstallig onderhoud. De blauwe en gele stoeltjes, zorgden voor kleur in het stadion, al was duidelijk te zien dat er door de jaren heen nieuwe zittingen of complete nieuwe stoeltjes waren aangebracht, die qua kleur toch weer afweken van het origineel. Daardoor kreeg het stadion toch een beetje een wat versleten karakter.
Vervolgens werden we naar het veld gebracht, waar plastic kraaien aan een touwtje, dansend in de wind moesten voorkomen dat er vogels op het veld kwamen. Naast de tribune stond een slurf, van waaruit de spelers het veld op kwamen. Ook was hier “ruimte” gecreëerd om de pers te woord te staan.
De rondleiding werd vervolgd naar de hoofdtribune, waar we eerst de ruimte betraden onder de vele stoeltjes. We kwamen langs diverse suites die de naam van bekende oud-spelers droegen om vervolgens op te klimmen naar de plek waar ze alle hooggeplaatste gasten zouden onderbrengen. Het kwam er letterlijk op neer dat als de koningin van Engeland het One Call Stadium zou bezoeken, ze hier verwelkomd zou worden. Arme Queen… Het bleek een veel te kleine ruimte te zijn, waar een paar ronde tafels geplaatst waren. Een gemiddelde voetbalkantine bij een amateurclub in Nederland ziet er verzorgder uit. Onze blikken van ongeloof en verbazing werden misschien wel uitgelegd als blikken van waardering en bewondering, maar goed, dat mocht de pret niet drukken.
Vanaf daar mochten we doorlopen naar de hoofdtribune en hadden we een prachtig uitzicht. Mocht de wedstrijd niet interessant zijn, kun je altijd nog genieten van de weidse blik over Mansfield en omstreken moeten ze hebben gedacht bij de bouw van het stadion. Een paar tafels op rij dienden als perstribune, terwijl de namen van de bestuurders in de stoelen waren geplaatst. Het uitzicht was in dit geval zowel letterlijk als figuurlijk het hoogtepunt van het bezoek. Sam maakte van ons nog wat foto’s, alvorens wij zelf beneden bij het veld onze inmiddels vaste routine deden. Stadion nummer 4 was vastgelegd.
Tijdens ons bezoek leek Mansfield Town nog mee te gaan doen om de 7e plek, wat een plaats in de playoffs zou opleveren, maar dan moest de concurrentie ook nog wat punten gaan verspelen. Inmiddels weten we dat dit niet gelukt is. Toch is Mansfield Town op dit moment een favoriet voor ons in League 2, wellicht omdat zij tot nu toe de enige club uit League 2 zijn die wij bezocht hebben, maar hoogstwaarschijnlijk heeft onze gids Sam Murphy daar ook aan bijgedragen! Zowel voor, als tijdens, als na ons bezoek is het contact erg goed. Sam bleek ook een fanatieke groundhopper te zijn en heeft al aangekondigd een bezoek aan onze Rotterdamse Kuip te doen, een tempel die voor een groundhopper uiteraard niet mag ontbreken!
Mansfield Town – One Call Stadium – #4