Het is de 96e minuut. Nog geen 2 minuten daarvoor heeft Patrick Bamford, spits van Middlesbrough, een doelpunt gemaakt. Teamgenoot Stewart Downing krijgt een grote kans, terwijl keeper John Ruddy wat ver voor zijn doel staat, maar de volley mist het doel. Het laatste fluitsignaal klinkt en de supporters gaan uit hun dak… van Wolverhampton Wanderers wel te verstaan. Ondanks twee rode kaarten weten ze de 1-2 over de streep te trekken en zich daarmee te verzekeren van een plek in de Play-offs van de Championship. Het was een prachtige voetbalmiddag.
Na een natje en een droogje bij onze favoriete keten in Engeland, Wetherspoon’s, liepen we in optocht richting het Riverside Stadium. Het was al een drukte van belang rondom het stadion. We waren ruim op tijd, dus we besloten nog even de clubshop te bezoeken. Het was het weekend van Black Friday, maar zulke lage prijzen hadden we nog nooit gezien. Natuurlijk bevonden we ons ook een beetje aan het eind van het seizoen, dus dat zal zeker meegespeeld hebben. Het was de eerste keer dat we met de auto naar Engeland waren, dus we hadden genoeg ruimte in onze kofferbak.
In Engeland is het nog steeds verboden om je biertje te nuttigen op de tribunes, dus het was een drukte van jewelste in de stadiongangen. We hadden dit keer een kaartje gekocht achter de goal, waar een groot spandoek een groot deel van de lengte in beslag nam. Op het spandoek was “The Infant Hercules” te lezen; een tekst die voor ons op dat moment niet veel zei. Het bleek het volkslied te zijn van de “Teesside”. De tekst van het nummer staat zelfs aan de binnenkant van het thuisshirt voor het seizoen 2018/2019.
De sfeer voorafgaand aan de wedstrijd was ontspannen; de hoop op een goed resultaat voelbaar. De Portugese enclave van de Wolves hadden echter in de eerste helft de overhand. Na 32 minuten scoorde Helder Costa de 0-1 en vijf minuten later was de score al verdubbeld na een eenvoudige kopgoal van Ivan Cavaleiro. De wedstrijd leek vroegtijdig beslist te worden, maar niets bleek minder waar. Sterspeler Ruben Neves kreeg na 56 minuten een rode kaart, waardoor de koploper van The Championship met 10 man verder moest. Een kwartier later kreeg Matt Doherty echter ook de rode prent voorgeschoteld, waardoor de Wanderers zelfs met 9 man op de been moesten blijven. Middlesbrough trok, niet geheel verrassend gezien hun overtal, massaal ten aanval, echter zonder al teveel kansen te creëren. De uitsupporters stonden als één man achter hun club en schreeuwden en zongen hun helden naar het eindsignaal. Het was pas de 94e minuut dat spits Bamford eindelijk keeper Ruddy wist te verschalken. Het bleef 1-2. Trainer Nuno Espirito Santo kon opgelucht ademhalen en het feestje van de Wolves kon beginnen: playoffs waren verzekerd na de overwinning.
Aan het eind van het seizoen wisten de Wolves echter direct te promoveren en draaiden ze een goed eerste seizoen in de Premier League. Afgaand op de passie bij de fans kan ik daar ook wel van genieten. Toch blijft dit bezoek ons niet alleen bij vanwege Wolverhampton, maar ook zeker vanwege Middlesbrough met het Engelse stadion, de sfeer, de locatie en de grote, trouwe supportersschare. Het goedkope shirt van Boro draag ik nog steeds zeer regelmatig, uiteraard vol trots.
#45 Riverside Stadium, Middlesbrough FC, check!