Een snijdende wind waait over het plein voor het stadion dat je met alle zekerheid een voetbaltempel kan noemen: Anfield. Het plein staat vol met verkleumde mensen die, los gezien van wat alcohol misschien, vooral warm worden van het idee dat Liverpool vanavond de winst pakt tegen Chelsea. Tussen al deze Liverpool supporters zijn wij op zoek naar één Chelsea supporter.
Ver van tevoren probeerden we al tickets te krijgen voor deze wedstrijd. Het liefst natuurlijk in het thuisvak van Liverpool; een club waar wij als Feyenoorders ons toch mee verbonden voelen. Helaas waren er geen kaarten voor de wedstrijd te krijgen via de officiële kanalen en waren er ook geen Liverpool supporters in onze kring die ons konden helpen. Wel was er één Chelsea-supporter die aangaf wel kaarten voor ons te kunnen regelen voor het uitvak, dus daar vertrouwden we dan maar op. We zouden hem voor de wedstrijd ontmoeten bij het stadion. Enkele dagen voor de wedstrijd verliep de communicatie echter al een stuk minder, tot hij vlak voor de wedstrijd zijn telefoon niet meer opnam. Daar gingen onze kaarten…
Met onze ziel onder onze arm liepen we tussen alle uitbundige fans, die vanavond wél een kaartje hadden voor deze wedstrijd. Totdat we werden aangesproken door iemand die toevallig nog drie kaarten overhad. In het begin waren we sceptisch, maar hij zou meelopen naar de turnstiles. Dan zouden er twee van ons naar binnen kunnen, zodat we konden zien dat de tickets werkte, en dan kon nummer drie met hem afrekenen.
We liepen eerst helemaal rond het stadion; de man met de tickets wist blijkbaar zelf ook niet helemaal bij welke ingang hij moest zijn. Bij de juiste ingang legden we al ons geld in wat we bij ons hadden en overhandigde hij de tickets. Arjon en ik liepen naar binnen, staken de tickets in de scanner en…
De poort bleef dicht. Hij zou ons toch niet echt genaaid hebben? Onrustig keken we achterom, maar daar zagen we Sebastiaan nog naast de man staan. Hij was ‘m dus nog niet gesmeerd. We probeerden het nog een keer. Een bliepje, een groen lampje, een klik: de deurtjes gingen open. We waren binnen; binnen bij het legendarische Anfield. Sebastiaan rekende met de man af en kwam ook zonder moeite door de turnstiles. Wij zouden die avond aanwezig zijn bij Liverpool – Chelsea! Vlak na de ingang vlogen we elkaar in de armen, de rare blikken van de supporters naast ons negerend. Het kon ons niets schelen, wij waren binnen!
We liepen de tribunes op. Het waren prachtige zitplekken op de lange zijde aan het veld, vlak naast The Kop, de tribune van de fanatieke aanhang, waar we prachtig uitzicht op de groene grasmat hadden. Dat de plekken niet naast elkaar waren, kon ons niet meer boeien; voetbal beleef je toch met het hele stadion!
Op de grasmat stonden wat grootheden in te spelen. Salah, Coutinho, Sturridge, Klavan, Wijnaldum, Oxlade-Chamberlain en Mané aan de ene kant in het rood; Fabregas, Hazard, Courtois en Cahill aan de andere kant in het blauw. Zo veel namen op één veld, dat maak je niet dagelijks mee.
Het prachtige ‘You’ll never walk alone’ galmde door het stadion terwijl de spelers opkwamen voor de wedstrijd. Het kippenvel stond op onze armen. De bal ging rollen en de spelers lieten hun kwaliteiten zien. Passes over 40 meter op de stropdas, combinaties, acties voorbij hun man, prachtige reddingen; aan alles zag je dat dit de top is van de wereld. De mooie combinaties leidde in de eerste helft alleen nog niet tot doelpunten.
In de tweede helft stoomde Liverpool op. Er kwam een splijtende pass tussen de verdedigers van Chelsea waarbij één speler hem per ongeluk licht toucheerde. Koning Salah pikt daarna de bal gemakkelijk op en schuift hem rechtsonder in de hoek langs Courtois: 1-0 en Anfield ontploft. Liverpool staat voor in de 65e minuut.
Tegen het eind van de wedstrijd lijkt Liverpool de winst naar zich toe te trekken. Totdat er druk komt van Chelsea. Eigenlijk zou je de situatie niet eens als heel gevaarlijk omschrijven. Willian is aan de bal en lijkt een voorzet te willen geven vanuit het uiterste hoekje in het strafschopgebied. Hij raakt de bal alleen niet helemaal lekker, waardoor deze met een boogbal in de verste bovenhoek van het doel beland. Keeper Mignolet is kansloos. Aan de andere kant gaan de supporters in het blauw uit hun dak. Het is 1-1 met nog 5 minuten op de klok. Gaat dit nog wat worden voor Liverpool?
Het blijft echter 1-1, maar dat mag voor ons de pret niet drukken. Wij zijn allang blij dat we hierbij konden zijn. Bij een wedstrijd waar het erop leek dat we niet binnen zouden komen, maar 10 minuten voor het fluitsignaal de prachtige tribunes in Anfield opliepen. In één woord: onvergetelijk.
#35 Anfield, Liverpool FC, check!