Met alle respect voor de stadions van Hallam FC & Gainsborough Trinity, maar ons derde bezoek zou aan een ècht stadion zijn, al wisten we totaal niet wat we konden verwachten. Dat kwam ook omdat Doncaster Rovers niet had gereageerd op mijn mail, dus mijn verwachting was een rondje om het stadion te lopen, alvorens terug te rijden naar Sheffield en een pub in te duiken. Aan de andere kant konden we ze het ook niet kwalijk nemen, want de club had wel wat anders aan hun hoofd, vanwege de naderende degradatie uit League 1.
Degradatie is voor hun niet vreemd. Sinds de oprichting in 1879 speelde de club altijd op het tweede of derde niveau en sinds 1958 eigenlijk altijd tussen het derde en het vierde niveau. Het jaar 1998 was een zwart jaar voor de Rovers. De club verloor maar liefst 34 wedstrijden (een record) en degradeerde naar het vijfde niveau. Hierna probeerde voorzitter Ken Richardson het stadion in brand te steken om zo verzekeringsgeld los te krijgen om de clubschulden af te betalen. Richardson ging naar de gevangenis. Vijf jaar later promoveerden ze weer, om vervolgens meteen weer door te promoveren naar de derde klasse. Vier jaar later bereikten ze zelfs de Championship, waar ze ook tot 2012 bleven. Na de laatste plaats, promoveerden ze het jaar daarop meteen weer terug. Dit keer duurde het avontuur op het één na hoogste niveau maar één seizoen, waardoor ze in 2014 weer uitkwamen op het derde niveau. Dit seizoen zijn ze dus uiteindelijk zelfs daar weer uit gedegradeerd, hoewel het op het moment van ons bezoek nog niet zeker was.
Het Keepmoat Stadium
Nog steeds nagenietend van ons bezoek bij Gainsborough Trinity, kwamen we aan bij het Keepmoat stadium. Niet alleen de thuishaven van de voetballers, maar ook van de Doncaster Belles (vrouwenvoetbal) en van de rugbytak van Doncaster. De eerste term die bij ons opkwam was “bouwpakket”. Het was redelijk groot, maar je kon ook duidelijk zien dat het een standaard ontwerp was, die ook relatief eenvoudig uit te breiden is, mocht dat nodig zijn. Dit keer geen stadion midden in een woonwijk, maar op een industrieterrein. Toch was het ook wel leuk om een keer een wat groter stadion te zien. Helaas konden we eigenlijk nergens naar binnen. Alle deuren zaten dicht. Er stonden genoeg auto’s op de parkeerplaats, maar waar alle mensen waren, was voor ons een raadsel.
Toch bij de meeste deuren even proberen of we er eentje konden openen en ineens hadden we geluk. Boven de deur die open kon, konden we lezen dat dit de hoorde bij de Doncaster youth academy. Maar goed, een deur die open kan, is een deur die open kwam. Bij de “receptie” zaten twee jonge gasten en we vroegen of wij het stadion mochten bezoeken. Twijfelachtig keken ze elkaar aan, want dat was eigenlijk niet mogelijk. Door nog een keer te herhalen dat wij speciaal uit Nederland komen om dit stadion te bezoeken, leken we zowel figuurlijk als letterlijk een ingang te hebben. De jeugdspeler ging even overleggen en kwam terug met het verlossende zinnetje: “kom maar mee, maar alleen even snel het veld hoor.”
Wij waren allang blij: derde keer op rij dat we het veld te zien zouden krijgen. Hij liep mee, samen met een zeer zwijgzame ‘bodyguard’ van ongeveer dezelfde leeftijd. Terwijl we met z’n vijven door de gang liepen, zwaaiden ze een deur open om te melden dat dit de kleedkamers waren. Dat was een meevaller; we kregen ook nog een lege kleedkamer te zien. Terwijl we doorliepen richting het veld, kwamen we ook nog langs de “persruimte” waar de spelers na een wedstrijd voor een reclamebord de pers te woord staan. Of we hier ook nog even op de foto wilden. Naarmate we verder het binnenste van het stadion penetreerden, probeerden we ook een beetje het gesprek aan te gaan met onze gidsen. De ‘bodyguard’ kwam niet veel verder dan een mompelend gebrom of een brommerig gemompel, ook al bedoelde hij het volgens mij best goed. De wellicht toekomstige sterspeler van de Rovers kon echter wel waardering opbrengen voor ons enthousiasme. Doordat hij merkte dat wij echt wel iets van de club wisten, begon hij zelf ook wat meer te vertellen. Zo spraken we over de kansen van Doncaster om in de League 1 te blijven, maar daar had hij toch ook weinig vertrouwen in.
Kleedkamer van de Rovers
Stadion impressie
Inmiddels waren we bij het veld aangekomen en mochten we daar ook foto’s maken. Hij zag het niet zitten om ons het veld op te laten gaan, maar een klein beetje mocht wel voor de foto. Het was het eerste stadion waar wij echt rond konden kijken en alle hoeken van het stadion ook dicht waren. Voor ons al een heel mooi gezicht met al die rode stoelen. Geduldig zagen ze hoe wij poseerden met de velletjes # en 3.
Net toen wij dachten dat ze ons nu wel weer terug zouden dirigeren naar de parkeerplaats, kregen we nog de vraag of we ook even de prijzenkast wilden zien. Het behoeft geen betoog dat wij gretig onze hoofden van boven naar beneden lieten bewegen, wat ook in Engeland zoveel betekent als: “yes”. We liepen daarom naar een andere hoek van het stadion en we kwamen in een ruimte waar de nodige prijzen stonden uitgestald achter het glas. We mochten even rustig rondkijken. De “bodyguard” bewaakte de ruimte, terwijl de andere jeugdige touroperator een deurtje opende achter een bureautje. Terwijl wij uitvoerig de prijzenkast stonden te bekijken, kwam hij terug en had hij een grote beker in zijn handen: de League 1 cup; de originele kampioensbeker van het derde niveau van Engeland. Of wij hier ook even mee op de foto wilden… Heel voorzichtig vroeg ik of wij de beker ook even mocht aanraken, waarop hij min of meer de beker in onze handen drukte. Toch heel uniek om dit te mogen meemaken.
Een kijkje in de prijzenkast
Nadat we onze gidsen uitvoerig hadden bedankt en succes hadden gewenst, vervolgden wij onze route om het stadion heen. We konden op een nabijgelegen heuvel nog wat mooie foto’s schieten van het stadion, alvorens wij weer terugkwamen bij onze auto, die ons weer probleemloos terugbracht naar Sheffield. Wel reden we nog even langs de plek waar het oude stadion van Doncaster Rovers, genaamd Belle Vue, heeft gestaan, maar daar was niets meer te zien. De eerste dag van ons project zat er op!
#3, nog 160 te gaan