‘Stel je voor: je bent je hele leven al een ontzettende fan van Cardiff City. De Bluebirds (zo genoemd vanwege de blauwe vogel in het logo) spelen al meer dan een eeuw in het blauw en ineens komt er een nieuwe eigenaar die besluit om in het vervolg maar in het rood te gaan spelen, omdat hij die kleur mooier vindt en dat dit marketing technisch interessanter zou kunnen zijn’.
Tot overmaat van ramp wil hij de naam veranderen naar de Cardiff City Dragons en in het nieuwe logo moet een rode draak komen. En of dat niet genoeg is, wil de nieuwe eigenaar zich gaan bemoeien met het transferbeleid: de spelers moeten bij grote voorkeur een 8 in hun geboortedatum hebben, dus als je geboren bent op 8 augustus 1988 ben je in zijn ogen de ultieme voetballer voor zijn club. Een aankoop die nagenoeg al in kannen en kruiken was, wordt geannuleerd omdat de betreffende speler geboren was in het jaar van de schaap en dat brengt ongeluk: op bezoek bij Cardiff City, club van de excentrieke Maleisische voorzitter Vincent Tan.
Voordat we naar het stadion van Cardiff City reden, deden we nog een poging om iets te vinden van het oude Ninian Park, tot 2009 de thuisbasis van de Bluebirds, maar helaas kwamen we van een koude kermis thuis. Het stadion was volledig gesloopt in 2010, honderd jaar na de officiële opening. Het huidige stadion was makkelijk te vinden, omringd door een grote parkeerplaats. We begonnen met een rondje om het stadion tot we bij de hoofdingang kwamen. Na een duidelijke uitleg van onze kant over onze intenties, keep de receptioniste ons bedenkelijk aan. Het was tegen de lunchtijd, dus er was bijna niemand aanwezig. Ze kon met geen mogelijkheid iemand voor ons vrijmaken. Haar advies was om vanmiddag even terug te komen.
Aangezien we ook nog naar Newport County moesten en we dezelfde dag ook nog een vlucht richting Nederland wilden halen, was dat geen optie. Ons vriendelijk aandringen werkte juist averechts, waardoor ze uiteindelijk de fout maakte door te zeggen: “waarom hebben jullie dan niet even op voorhand een mailtje naar ons gestuurd om te zeggen dat jullie langskomen?”. Dat was natuurlijk de rode lap waar ik als stier op aan het wachten was: ik had namelijk twee e-mails gestuurd, maar nooit een reactie mogen ontvangen. De receptioniste probeerde nog zwakjes te testen of ik wel het juiste mailadres had gebruikt, maar dat was natuurlijk gewoon het juiste mailadres. Als tussenoplossing konden we naar een bepaalde poort lopen en daar aan een paar aanwezige werklui te vragen of we even binnen mochten kijken. We zagen in dat dit de enige mogelijkheid was, dus besloten we een poging te wagen.
Door een groot hek zagen we twee mannen lopen. We riepen ze toe in de hoop dat we ze wat mochten vragen, maar het antwoord verraste ons volledig: “de poort is open hoor”, terwijl ze gestaag doorliepen. Verbaasd keken we elkaar aan. Dit was het moment waarop wij beseften dat je gewoon moet rondlopen in een stadion alsof je er hoort. Ik weet niet of het kwam omdat Lex Immers hier speelde, maar met een portie Haagse bluf kom je een heel eind. Stoutmoedig liepen we naar binnen en binnen 20 seconden stonden we aan de rand van het veld. Er was een aantal werklui op de tribune bezig, terwijl twee andere mannen op de laagste rij stoelen in een gesprek waren. We besloten een rondje om het veld te lopen.
Getooid met een behoorlijk professioneel uitziende camera en een zwarte schoudertas, leek het net alsof wij hier thuishoorde. We konden ongestoord foto’s maken, het veld betreden en een rondje om het veld lopen. Gelukkig waren de stoeltjes in het stadion nog overwegend blauw. Eigenaar Vincent Tan mag dan wel 90% van de aandelen bezitten, maar de strijd tegen de vele fans had hij toch wel verloren. Sinds 2015 spelen ze na 3 seizoenen onder Tan toch weer gewoon in het blauw. De naam is nooit veranderd en het logo is hetzelfde gebleven. Tan is drie jaar na de overname van Cardiff ook eigenaar geworden van de Bosnische voetbalclub FK Sarajevo. Sinds mei 2015 is hij ook eigenaar van KV Kortrijk. Wellicht dat hij daar wel de strijd kan winnen, maar de Welshmen lieten zich niet zo makkelijk hun club afnemen. Er was nog wel een ring met rode stoeltjes aanwezig, symbolisch voor de verloren strijd van de Maleisische miljardair.
In de buitenring onder de tribunes zag alles er netjes en verzorgd uit, maar het stadion is natuurlijk ook pas sinds 2010 geopend. Veel afbeeldingen van voetbalhelden sieren de muren van het stadion. Cardiff is best een grote club en dat zie je ook aan het stadion, maar toch lijken ze wel op hun plaats te zijn op het tweede Engelse voetbalniveau. De supporters zullen dat natuurlijk ontkennen, maar dat is logisch. Omdat de klok in ons nadeel begon te tikken, vanwege onze naderende vlucht, glipten we weer door dezelfde poort naar buiten en vervolgden wij onze weg naar Newport.
#21 Cardiff City Stadium, Cardiff City, check!