Als je denkt aan Rotherham United, denk je meteen aan… aan… tsja, waaraan eigenlijk? Kun je één speler noemen? Hoe heet hun stadion? Hoe ziet hun logo eruit? Hebben er ooit Nederlanders onder contract gestaan? In welke divisie spelen ze eigenlijk? Vaak heb ik persoonlijk bij de meeste Engelse clubs altijd wel iets herkenbaars en anders hebben Bart en/of Sebastiaan er wel een gevoel bij, maar we konden op voorhand niets bedenken.
Ze hebben dan wel nooit op het hoogste niveau gespeeld, maar toch spelen ze momenteel in de Championship. In 2013 promoveerden ze met een tweede plek vanuit het vierde niveau naar League One, om meteen in hun eerste jaar via de play-offs weer te promoveren naar de Championship. Omdat ze op voorhand ook niet hadden gereageerd op onze email waren we erg benieuwd wat het bezoek ons zou brengen. Vol verwachting gingen we op pad naar de club waarbij het woord “anonimiteit” misschien wel het beste ons gevoel omschreef.
Voordat we naar het New York Stadium reden, stopten we bij Millmoor, het stadion van Rotherham United tussen 1907 en 2008. Als je hard kan gooien, ligt dit vervallen stadion op een steenworp afstand van het huidige stadion, waar ze sinds de zomer van 2012 spelen. In de vier tussenliggende jaren speelden The Millers in het Don Valley Stadium in Sheffield.
£ 2,40 – dat waren nog eens ticketprijzen
Millmoor ademt historie uit. We parkeerden onze auto aan de voet van de brug, vlakbij wat ooit de hoofdingang geweest moet zijn. Rondom het stadion stonden wat verlaten gebouwen, duidelijk aangetast door de tand des tijds. Een ijzeren hek konden we met de nodige moeite openkrijgen, waardoor we voorzichtig het terrein betraden. Een schaduw verscheen door het raam van een bouwkeet. Een dikbuikige, moeizaam lopende, Catweazle leek zo uit 1970 te wandelen en schuifelde op ons af. Hij keek niet vrolijk en verzocht ons “vriendelijk” om het terrein te verlaten.
Millmoor, vanaf de brug naast het oude stadion van Rotherham United
De steeg achter het stadion
Smeekbedes dat wij speciaal uit Nederland kwamen, brachten hem niet van zijn stuk en hij dirigeerde ons daadkrachtig terug naar de straat. Als we mooie foto’s wilden maken, moesten we maar de brug op lopen en vanaf daar foto’s maken. Dus dat deden we maar. Een troosteloze omgeving, maar het was toch leuk om dit stadion te zien. Het veld lag er nog redelijk bij en was in ieder geval in een betere staat dan de tribunes. We besloten een doodlopend straatje in te lopen naast het stadion, in de hoop toch nog ergens naar binnen te glippen. Het was zo’n typisch straatje waar je midden in de nacht niet alleen zou durven lopen. Zelfs overdag kregen we wat kriebels. Enigszins opgelucht kwamen we terug bij de auto en reden de ultrakorte rit naar het huidige New York Stadium.
Sinds 2008 speelt Rotherham in het AESSEAL New York Stadium dat, zoals de naam niet doet vermoeden, gewoon in Rotherham staat
Het was inmiddels tegen 17.00 uur. Opgewekt liepen we naar binnen en zagen meteen de prijzenkast van Rotherham United. In de hoek van de hal was de receptie. De chagrijnige, rossige portier was echter even duidelijk als zijn equivalent bij Millmoor: we mochten niet naar binnen! Geduldig legden wij uit wat ons project behelst en dat we speciaal naar Engeland waren gekomen om de stadions te bezoeken. Al zouden we maar even snel een blik kunnen werpen op het veld…
De prijzenkast, waar een vogelkop een prominentere plek heeft dan de League One/Two bekers
De Engelsman was echter duidelijk. Hij was de enige nog aanwezige in het stadion en mocht niet van zijn plek af. We moesten een andere keer maar terugkomen. Zwaar teleurgesteld verlieten we de aankomsthal. De eerste keer dat we niet in het stadion terecht kunnen. We waren nog geen tegenslag gewend, dus Rotherham United werd vrij snel uitgeroepen tot Kwalitatief Uiterst Teleurstellende club.
We besloten een rondje te lopen om het stadion. Tussen de spijlen van de hekken door vingen we een glimp op van de groene grasmat. Spelend in de Championship mag je ook wel wat verwachten en in dat opzicht kon het stadion zich qua grootte zich ook wel meten met de divisie waarin ze spelen. Het was eigenlijk een grotere versie van Doncaster Rovers. Nieuw, modern, grijs (met rood) en in de categorie dertien-in-een-dozijn.
Wel viel het meteen op dat de locatie van het stadion ook niet zorgt voor veel vreugde: braakliggende terreinen, oude huizen, afgewisseld met bouwputten en pishoekjes. Tussen het vele afval op de grond probeerden we wat foto’s te maken. In de tussentijd verlieten nog allerlei medewerkers het stadion. Zo alleen was de portier dus niet. We liepen we nog één keer langs de ingang, maar de deur bleef dicht.
Uiteraard gaan we hier ooit nog een keer terugkomen, omdat we het stadion nu alleen vanaf de buitenkant hebben kunnen bekijken, maar dit bezoek was ronduit teleurstellend. Ze hadden wellicht beter anoniem kunnen blijven.
AESSEAL New York Stadium – Rotherham United, stadion #8, check.