Het stadion van Solihull Moors ligt niet echt in een typische Engelse woonwijk. Aan de rand van een industrieterrein in de buitenwijken van Birmingham, rijden we richting weilanden en bomen, maar een voetbalveld lijkt er niet te liggen. Net op het moment dat we twijfelen of we wel goed zitten, draaien we over een rotonde en zien we de contouren van een voetbalclub. Het complex ziet er verlaten uit en we hadden op voorhand geen reactie mogen ontvangen op de door ons gestuurde mail. We zagen ons al over hekken klimmen, maar de realiteit bleek anders…
De entree ziet er weliswaar verlaten uit, maar het is wel kleurrijk. Gele wanden met blauw contrasterende letters en een fleurig logo. Links van de ingang staat een gebouw wat niet zou misstaan als een luxe onderkomen voor padvinders. Het blijkt een soort kantoor annex kantine te zijn. Weinig hoopvol wandelen we richting de ingang en openen de deur. Bij de receptie zit niemand, dus vervolgen wij onze weg in de hoop iemand tegen te komen. Bij het openen van een volgende deur betreden we een soort kantine waar een paar medewerkers bezig zijn met het klaarzetten van tafels. Na onze korte uitleg van ons bezoek wordt er iets naar boven geschreeuwd en verschijnt een vrouw. Na wederom een korte uitleg wordt er wederom iets door de gangen geschreeuwd en komt er een jong ventje aanlopen. Hij zou ons wel even het Damson Park laten zien.
Langs het veld zien we al meer bedrijvigheid. Een noodtribune is in aanbouw en eettentjes worden ingericht. Terwijl we langs de hoofdtribune lopen komt een man ons tegemoet: “oh, jullie zijn zeker de Nederlanders die ons gemaild hebben. Welkom bij Solihull Moors en geniet van je bezoek.” Uiteraard fijn dat ze ons herkennen, maar wederom zijn we verbaasd dat er niemand heeft gereageerd op onze mail. Wel begrijpen we dat ze bezig zijn met de voorbereidingen van een voetbalwedstrijd voor de vrouwen van Birmingham City, die daar sinds 2014 ook spelen. Onze jonge gids is echter geen spraakwaterval, dus het lijkt een lang rondje te worden. Alsof hij onze gedachten kan horen, vraagt hij of wij het verder zo wel redden. Nou, dat moet lukken…
De ground lijkt typisch voor een jonge club. Opgericht in 2007 behoren zij tot één van de nieuwste clubs in ons project, maar uiteraard is de geschiedenis langer. Ze zijn namelijk opgericht als fusie tussen Moor Green (uit 1901) en Solihull Borough (uit 1953). Beide clubs zijn nooit hoogvliegers geweest, maar Moor Green speelde in 2007 wel in de National League North, dus Solihull Moors mocht die plek innemen. Inmiddels draaien ze na de promotie in 2016 ook mee in de top van de National League. Het gras ligt er mooi groen bij en de tribunes zijn laag, waardoor het toch een hoog weiland-niveau heeft.
We stonden bijna met één been in de auto, toen we nogmaals werden een aangesproken door de jonge medewerker. Of hij een foto van ons mocht maken, zodat hij die kon gebruiken op de Social Media kanalen van de club. Fotogeniek als we zijn, stonden we dat wel toe. Later zagen we inderdaad onze gezichten voorbij komen op Instagram. Als een kind zo blij waren we met deze aandacht. We hadden al een keer eerder stukjes geschreven voor programmaboekjes bij andere clubs, maar nooit “bewijs” gezien dat het daadwerkelijk werd geplaatst. Dit zou toch wel een hoop deuren voor ons openen. Dat dit veel te optimistisch en naïef was, wisten wij ook wel, maar even hadden we het gevoel dat we beroemd waren!
#56 Damson Park, Solihull Moors FC, check!