Hooliganisme! Je ontkomt er niet aan als je denkt aan Engels voetbal. Het is decennialang een grote zorg geweest voor het totale land. Door diverse stadionrampen, uitsluitingen voor Europees voetbal, politieke aandacht, meer politie en strengere straffen voor geweldplegers, kreeg men begin jaren ‘90 het hooliganisme een beetje onder controle en was er eindelijk een dalende lijn te zien in de problematiek. Ondanks levenslange stadionverboden en een meldplicht van hooligans tijdens wedstrijd, zal het echter altijd blijven bestaan. Bij elke club is er wel een harde kern die het geweld blijft opzoeken, maar de club die misschien wel het meest bekend staat om hun extreme hooligans is het Londense Millwall. Hun veelzeggende motto: “no one likes us, we don’t care!”
Deze reputatie heeft Millwall FC vooral te danken aan de Millwall Bushwackers, actieve hooligans sinds 1972, die veelvuldig in aanraking kwamen met de politie. Er zijn films gemaakt en boeken geschreven over deze “supporters” van the Lions. We kenden de verhalen van taxichauffeurs die, met name op wedstrijddagen van Millwall, de wijk niet in durfden met hun taxi. Het gaat wat ver om te zeggen dat we met knikkende knieën naar The New Den toegingen, maar echt gerust waren we er niet op. Zelfs tijdens ons bezoek keek men ons bedenkelijk aan als we vertelden dat dit stadion in onze planning was opgenomen.
De wijk staat inderdaad niet bekend om haar prachtige schoonheid. Zeker de directe omgeving kan wel een opknapbeurt gebruiken. We arriveerden via de karakteristieke, iconische toegangstunnel. Tot onze verbazing konden we zo de parkeerplaats van het stadion op rijden. Het was er zelfs redelijk druk te noemen. Millwall was inmiddels afgezakt naar de League One en had zich ietwat fortuinlijk toch weten te plaatsen als zesde en laatste voor de play-offs. De laatste wedstrijd moest gewonnen worden en in de 85e minuut scoorde Shaun Hutchinson de winnende 3-4 bij Bristol Rovers. Dat verklaarde de rij voor de kassa, want met kon kaartjes kopen voor de eerste ronde van de play-off.
Het eerste wat opviel was de blauwe Millwall bus aan de zijkant van de parkeerplaats. Deze oude stadsbus is volledig omgebouwd tot een ware supportersbus en heeft alle hoeken van het land al bezocht. De bus heeft zelfs de rit naar Hongarije in 2004 overleefd toen Millwall mocht uitkomen in de UEFA Cup. Het Europese avontuur was van korte duur: het tweeluik tegen Ferencvaros ging verloren.
We hadden goede hoop het stadion in te komen, maar dat bleek lastiger dan verwacht. We liepen een rondje om het stadion, waar we in een hoek langs een heuse Memorial Garden kwamen. De kleur blauw overheerst natuurlijk op en om het stadion. De blauwe stalen constructie domineert de bovenkant van het stadion. Bij Alfreton Town schreef ik al dat het leek alsof Roodkapje over het stadion had gekotst; bij Millwall leek het alsof de Smurfen het onder handen hadden genomen. Ondanks de toenemende rij mensen voor de kassa was het stadion gesloten en konden we alleen terecht in een hoekje van het stadion. Vanuit die catacomben konden we een blik werpen op de binnenkant van het stadion.
Zoals zo vaak in Engeland bestaat het stadion uit vier rechte tribunes met open hoeken. Natuurlijk speelde het mee dat het stadion gesloten was en dat het regende, maar het stadion leek niet een toegankelijk karakter te hebben. De liggen tussen op een armoedig industrieterreintje, naast het spoor en een slecht onderhouden heuveltje dragen ook bij aan dit beeld. Om bij het heuveltje te komen, moesten we flink omlopen over het industrieterrein om via een fietspad iets hoger op het stadion neer te kijken. De tranen uit de hemel vloeiden inmiddels rijkelijk, dus we besloten snel een foto te maken en weer de droogte van onze auto op te zoeken.
Ten koste van Scunthorpe United en Bradford City won Millwall de play-offs en promoveerden ze naar the Championship, alwaar ze na een moeizaam begin verdienstelijk meedraaien in de middenmoot. Sportief zitten ze dus weer in de lift. Veel supporters zijn de bedenkelijke reputatie van de supporters spuugzat en roepen politiek en media op om ook de positieve kanten te benadrukken. De cijfers wijzen de laatste jaren uit dat Millwall niet meer bovenin de lijstjes voorkomt met arrestaties en stadionverboden. Daarnaast doen ze ongelooflijk veel goed werk voor de maatschappij. Helaas een kant die bijna niet belicht wordt in de media.
Onze angst is inmiddels omgezet naar nieuwsgierigheid. We hebben het stadion alleen vanaf de buitenkant kunnen zien, dus we mogen nog een keer terug om een wedstrijd bij te wonen. Misschien dat we wel in een rustig familievak kunnen plaatsnemen…
#28 The Den, Milwall FC., check!