Tussen 1891 en 1937 had je Leamington Town als de voetbalclub van het Engelse plaatsje Leamington Spa. In 1933 werd echter ook een fabrieksteam opgericht, die in 1946 de naam Lockheed Leamington kreeg, naar het gelijknamige bedrijf dat hen de bijnaam “the Brakes” opleverde, aangezien dat het product was dat werd verkocht. In 1973 werd het bedrijf hernoemd en kreeg het de naam Automotive Products, waardoor de plaatselijke voetbalclub AP Leamington werd genoemd. Medio jaren ’80 verviel het voorvoegsel “AP” en bleef Leamington over. Het is een kleine voorgeschiedenis van een club waarvan wij eigenlijk op voorhand nagenoeg niets wisten. De New Windmill Ground, als nieuwe versie van de ground die was vernoemd naar de Windmill Inn, die naast de ingang stond, zou onze laatste stop zijn voordat we ons naar het vliegveld zouden begeven.
In 1983 won Leamington de titel in de Southern League, maar toch werd hen een terugkeer naar de huidig genoemde National League geweigerd, omdat de (oude) Windmill Ground ongeschikt werd verklaard. Het was ironisch dat Kidderminster Harriers hun plaats innamen, aangezien hun Aggborough Stadium later om dezelfde redenen door de Football League zou worden afgewezen toen ze de Conference League wonnen.
De voorgenomen verkoop van de Windmill Ground voor woningbouw door de AP Company was echter een ondergeschikte factor voor deze beslissing. Naarmate de onzekerheid over de club en het gebrek aan terrein groeide, degradeerde de club (nu dus gewoon Leamington FC) naar de Southern League Midland Division, voordat ze in 1987 weer een amateurploeg werd. In april 1988 werd de laatste wedstrijd gespeeld in The Windmill voordat de club in ”winterslaap”ging.
Een harde kern van fans weigerde hun club te laten sterven. Er werd in 1990 een stukje land gekocht aan de rand van de stad en drie jaar later werden er velden aangelegd. In 1999 was de naam The New Windmill geboren. Door goed beleid werden er steeds goede stappen gezet om terug te keren in de Engelse voetbalpiramide.
Als steeds meer ervaren groundhoppers was het voor ons geen probleem om het terrein te betreden. We zagen een overdekte tribune aan het einde van het terrein aan Harbury Road. Daarachter stond een groot clubhuis en een kleedkamercomplex. Aan de overkant is er nog een klein zitgedeelte waarvoor, om onduidelijke redenen, de club geen bouwvergunning heeft gekregen om er een dak op te zetten. Terwijl de wind vrij spel had over de grotendeels open vlakte van the New Windmill, raakten we niet voor het eerst aan de praat met een enthousiaste vrijwilliger die wat hand- en spandiensten verrichtte voor zijn club. Het grote verschil dat wij bij deze ogenschijnlijk vriendelijke man opmerkten was het feit dat deze echt totaal niet was te verstaan. Dus terwijl wij vaak gedwee ja knikten – en bij een bedenkelijke blik van de vrijwilliger besloten dat we beter ons hoofd konden schudden – schuifelden we voorzichtig steeds verder richting de uitgang, duidelijk uitleggend dat er een vliegtuig op ons stond te wachten. Het weerhield hem er niet van om door te gaan met zijn verhalen. Uiteindelijk begreep hij wel dat er verder weinig eer te behalen was en stak hij zijn hand op, alvorens weer verder te gaan met zijn grassprieten. Het geluid van een klikkend fototoestel galmde nog over het terrein, terwijl we ons weer naar de auto begaven, die ons nog tijdig op het vliegveld bracht.
#63 New Windmill Ground, Leamington FC, check!
