Als je over de drukke weg langs het stadion rijdt, lijkt het stadion van Welling United een bouwput. Een rood houten hek zorgt voor een afscheiding tussen het voetpad en wat moet doorgaan voor het voetbalveld. Prikkeldraad, vergane netten en zeer minieme stadionlampen steken dreigend boven het opvallende hek uit. Parkeerplaatsen zijn er nauwelijks, maar het eenvoudige welkomsbord geeft toch aan dat we bij het stadion van Welling United zijn. We weten de auto ergens te plaatsen en lopen enigszins verward richting de vermoedelijke ingang. Ten tijde van ons bezoek aan Welling United hadden wij natuurlijk nog lang niet alle clubs van de National League South bezocht, maar Park View Road lijkt een beetje het lelijke eendje van hun divisie te zijn
Het is een toch een redelijke drukte van belang bij de ingang. Het wordt ons niet geheel duidelijk wat er aan de hand is, maar er staat een kraampje opgesteld tussen een paar geparkeerde auto’s en op het veld lopen een paar mannen rond met het voetbaltalent van een blinde computernerd met één been. Waarschijnlijk zijn we getuige van één of ander maatschappelijk project. Men heeft geen oog voor ons, dus wij lopen probleemloos het veld op.
Tijdens onze rondgang blijkt dat Welling United het stadion deelt met de in 1922 opgerichte Erith & Belvedere FC, inmiddels spelend op het negende niveau. Toch is rood de overheersende kleur op Park View Road. Zowel het veld als grote delen van de ground bevinden zich in een erbarmelijke staat. Op wat verkleurde stoeltjes na, zien de tribunes er iets beter uit, maar het houdt niet echt over. De rode dug-out is een mix van baksteen en hout en is bekleed met kunstgras en is voorzien van relatief luxe stoelen.
Blijkbaar zijn de prestaties van de bespelers van Park View Road gekoppeld aan de staat van de grasmat: slecht! Welling United beleeft een moeilijk seizoen, maar weet degradatie uiteindelijk af te wenden. Dat minieme succesje blijft Erith & Belverdere FC helaas niet bespaart. Zij zakken verder weg in de krochten van het Engelse amateurvoetbal en degraderen.
Uiteraard begrijp ik dat bovenstaande wellicht wat negatief klinkt, maar het is een weergave van wat wij zien. Toch genieten wij ook enorm van onze bezoekjes aan dergelijke clubs. Ook dit is de charme van het Engelse voetbal. Welling is in de competitie nooit hoger gekomen dat het vijfde niveau en met het huidige complex horen ze zeker ook niet hoger te spelen. Maar als we iets geleerd hebben van het verleden van het voetbal in Engeland, dan is het wel dat Engelse lelijke voetbaleendjes kunnen uitgroeien tot prachtige Engelse zwanen.
#30 Park View Road, Welling United, check!