Het laatste bezoek van ons tweede TLP-weekend was aan Newport County. We hadden al tien stadions bezocht en tot dan toe waren we overal binnengekomen. Om de 100% score vast te houden, moesten we hoe dan ook binnenkomen bij het elfde en laatste stadion van onze trip.
Het eerste probleem leek echter het vinden van het stadion. We werden door onze navigatie en de bewegwijzering steeds een andere kant op gestuurd en toen we uiteindelijk op de juiste plek waren aangekomen, konden we de ingang niet vinden. We zagen de ground en wisten dat we ergens vlakbij een cornervlag stonden, maar we hadden geen idee waar we naar toe moesten. We konden niet anders dan te beginnen aan een wandeling om het stadion. Vanuit een smal paadje aan de korte zijde, liepen we ineens zo een woonwijk in. Tussen de huizen door zagen we nog steeds het stadion, maar er was geen ingang te bekennen. Gevoelsmatig liepen we inmiddels al drie voetbalvelden lang in een rechte lijn, maar geen mogelijkheid om af te slaan richting de groene grasmat van Rodney Parade.
Uiteindelijk zagen we precies schuin tegenover de plek waar onze auto was geparkeerd een ingang. Natuurlijk hadden we ons rondje met de klok mee moeten lopen, want dat had veel tijd gescheeld. Nu begrepen we ook waarom we het gevoel hadden dat we zo lang hadden gelopen, want er was eerst nog een heel ruim, langgerekt terrein voordat je echt bij het stadion aankwam. Het was meteen duidelijk dat we hier wel binnen zouden komen, want je leek zo rechtstreeks de mat op te kunnen lopen. Toch liep het niet helemaal zoals gepland…
Omdat we inmiddels een beetje aan het einde van ons latijn waren, leek het eindeloos te duren voordat we bij de daadwerkelijke ingang van Rodney Parade terecht kwamen. Tijdens ons bezoek aan Cardiff City hadden we inmiddels geleerd dat we gewoon brutaal moesten rondlopen alsof we er thuis horen, dus we liepen gewoon linea recta door. We kwamen door een soort tunneltje, passeerden een hek en stonden ineens op het veld. Maar we waren niet de enige. Op de tribune waren een stuk of tien politieagenten bezig om onder elk stoeltje iets te controleren. Het zag er een beetje beangstigend uit. Tot op de dag van vandaag weten we niet wat er aan de hand was, maar het enige wat wij ons konden bedenken was dat ze een soort van bommelding hadden gekregen en nu driftig op zoek waren naar het bewuste bommetje.
Het duurde ook niet lang of een roodharig vrouwtje kwam uit het tunneltje gelopen om te vragen wat wij daar in hemelsnaam aan het doen waren. Inmiddels waren wij erg bedreven geworden in onze uitleg wie wij zijn en waarom we op een knollentuin in een vreemd land staan. Gelukkig kon ze daar begrip voor opbrengen, maar we kregen wel het verzoek alleen aan de korte zijde te blijven en niet het veld op te lopen. Er was ook niet heel veel te zien aan het stadion, dus zo erg vonden wij dat niet. Op die positie hadden we een goed overzicht van het stadion. Toch dwaalden onze ogen steeds af naar die politiemannen, want het zag er mysterieus uit. Terwijl Sebastiaan de camera positioneerde voor onze groepsfoto, kwam een andere man vanaf het veld druk gebarend onze kant op lopen. Hij begon te roepen en het kwam er op neer dat hij zich afvroeg of wij niet door hadden dat er hier iets aan de hand was en dat wij ons beter niet op die plek konden bevinden. Toen ik vertelde dat wij toestemming hadden gekregen van een roodharige mevrouw leek hij in te binden, al hield hij ons wel streng in de gaten.
Al met al was het een vreemde gewaarwording. Het stadion heeft weinig indruk op ons achtergelaten; al had dit zeker te maken met het feit dat we een vrij korte nacht hadden gehad omdat we ook het nachtleven van Swansea zo nodig moesten ontdekken. Uiteindelijk zullen we natuurlijk toch nog wel een keer terugkeren op Rodney Parade, omdat we hier ook een wedstrijd willen meepakken, maar bij niemand van ons zal deze heel hoog op het wensenlijstje staan.
#22 Rodney Parade, Newport County, check!