Als Nederlander denk je bij Barnsley wellicht aan Arjan de Zeeuw, een stoere verdediger die in 1995 de overstap maakte van Telstar naar de top van de Championship. Hij werd een vaste waarde en promoveerde met de club in 1997 naar de Premier League. Na één jaar degradeerden ze echter weer. Het was en is tot nu toe het enige seizoen dat Barnsley op het hoogste niveau speelde. Aangezien ze sinds begin jaren ’80 op het tweede niveau hadden geacteerd, was de schok derhalve groot toen ze in 2002 zelfs degradeerden naar League One. Ondanks een promotie een paar jaar later, speelde Barnsley ten tijde van ons bezoek weer op het derde niveau. Echter stonden ze aan het eind van het seizoen op de zesde plaats en wisten ze via de Play-offs toch te promoveren.
Onderweg naar het Oakwell Stadium wisten we op voorhand al dat het erg lastig zou worden om het stadion van binnen te kunnen bekijken. Het was immers vrijdagavond tegen 18 uur plaatselijke tijd dat we daar aankwamen. Links zagen we een woonwijk, terwijl aan de rechterkant een grote parkeerplaats opdoemde met aan het eind het stadion van Barnsley Football Club.
Dit was een stadion waarvan we hopen er nog veel meer te kunnen zien in de toekomst; een Engels stadion zoals het bedoeld is. De parkeerplaats opdraaiend zagen we met duidelijke letters de naam van de voetbalclub op de zijkant van het stadion staan. Getuige de weinige auto’s, was het al vrij snel duidelijk dat we niet naar binnen zouden kunnen. Wel stond er ergens nog een deurtje open naar een smal halletje met een loket. Helaas was er niemand op dat kantoortje aanwezig, ook niet na het luiden van een belletje.
We besloten richting de oostkant van het stadion te lopen, alwaar we uiteindelijk voor een dicht hek terecht kwamen. Teruglopend naar de andere kant van het stadion nam onze bewondering toe voor de buitenkant van de tribunes. Dit was totaal niet te vergelijken met de bouwpakketten die we in een eerder stadium al bezocht hadden. Tussen het metaal en aluminium van de tribunes waren stenen poortjes gebouwd, in een bijna gotische stijl. Dit week qua bouwstijl & kleurencombinatie zo af van de rest van het stadion, dat dit wellicht ook de grote kracht is van Oakwell. Alsof twee verschillende architecten één stadion wilden bouwen en er tijdens het bouwen achter kwamen dat ze tegelijkertijd waren begonnen en op deze manier een compromis moesten sluiten.
Aan de westkant liep een lange rode muur. We vonden het een ideale plek voor een neutrale foto voor op onze website. Je kan niet zien welk stadion het is, maar het is tekenend voor ons beeld van Engelse stadions. In de verte een lichtmast; op de voorgrond drie enthousiastelingen. Dat er tijdens onze fotoshoot, naast ons, vanuit een dure witte auto, in verdovende middelen werd gehandeld, versterkte eigenlijk alleen maar een veredelde cultstatus die wij de club Barnsley op dat moment al toedichtten. Op goed geluk stak Sebastiaan zijn camera nog in de lucht in de hoop een glimp op te vangen van de binnenkant van het stadion.
Aan het einde van de muur was het ineens druk. Volop auto’s, jongeren in voetbaltenues en zenuwachtige ouders. Het bleek dat de jeugd van Barnsley FC een avondwedstrijd moest spelen. Wellicht dat hier een nieuwe Reuben Noble-Lazarus rondliep, die met 15 jaar en 45 dagen de jongste speler ooit in de Football League is. Nu zijn er wel meer wonderlijke, uitzonderlijke talenten waar je verder nooit meer iets van hoort, die ik zelf altijd schaar onder voetballers met het Freddy Adu-syndroom.
Waar de Amerikaan Freddy Adu als 14-jarige zijn debuut maakte in de MLS en bijnamen kreeg als “de nieuwe Pele”, “de voetballende Michael Jordan” en “een tweede Mozart”; zo werd ook Noble-Lazarus gezien als het grote talent. Tijdens zijn debuut in 2008 (3-0 verlies tegen Ipswich Town) kwam hij in de 84e minuut in het veld en brak daarmee het record van Albert Geldard uit 1929 als jongste speler ooit. Helaas voor hem was het niet de opstap naar een veelbelovende carrière. In zeven jaar tijd is hij 46 keer uitgekomen voor Barnsley en scoorde daarin 3 doelpunten. Laten we het matig noemen voor een aanvaller. Ook zijn uitleenperiodes aan Scunthorpe United en Rochdale waren weinig succesvol met in totaal 1 doelpunt in 9 optredens. Toch wist hij een vast contract af te dwingen bij Rochdale, waar hij momenteel nog steeds geen potten weet te breken. Freddy Adu is dus ook nooit echt doorgebroken, maar heeft in ieder geval nog onder contract gestaan bij clubs als Benfica, AS Monaco. Aan de andere kant staan ook EC Bahia, FK Jagodina, KuFu, Aris, Philadelphia Union en KuPS Kuopio op zijn cv. Zonde…
Wij hadden echter geen tijd om als scout de wedstrijd te beoordelen, dus na wat vruchteloze pogingen om toch ergens binnen in het stadion te komen, besloten we om onze tocht te vervolgen. De volgende dag zouden we immers toch Barnsley zien voetballen in de uitwedstrijd tegen Sheffield United.
Verdieping: spits Tommy Taylor komt om door vliegtuigongeluk
Op de terugweg naar de auto liepen we nog langs een gedenksteen van de Tommy Taylor, de succesvolle spits uit de beginjaren ’50 die na 44 wedstrijden voor Barnsley (en 26 doelpunten) werd gecontracteerd door Manchester United. Zowel voor het nationale elftal van Engeland, als voor Manchester United scoorde hij aan de lopende band. Helaas kwam Taylor om bij de vliegramp van de Busby Babes in 1958, toen het vliegtuig na een wedstrijd in het toenmalige Joegoslavië in München landde om te tanken. De gezagvoerder, James Thain, liet zich in München aflossen door zijn co-piloot Kenneth Rayment. Om 14.31 uur op 6 februari 1958 was het vliegtuig klaar om te vertrekken. Na 40 seconden brak Rayment de eerste poging om op te stijgen af, omdat de motor volgens hem een raar geluid maakte. Drie minuten later werd er een tweede poging gedaan, maar ook toen werd het opstijgen gestaakt voordat het vliegtuig van de grond kwam. Na de tweede mislukte poging moesten alle passagiers het vliegtuig verlaten. Inmiddels was het begonnen met sneeuwen en het leek erop alsof het vliegtuig die dag niet meer ging opstijgen. Manchester United speler Duncan Edwards stuurde een telegram naar huis, waarin stond: “All flights cancelled, flying tomorrow”. Vijftien minuten later werden de passagiers toch opgeroepen om weer plaats te nemen in het vliegtuig. Sommige spelers van United hadden vliegangst. Liam Whelan zou vlak voor de derde poging gezegd hebben: “This may be death, but I’m ready”. Anderen, zoals Duncan Edwards, Tommy Taylor, Eddie Colman en Mark Jones gingen helemaal achter in het vliegtuig zitten, omdat ze dachten dat het daar veiliger was. De derde poging tot opstijgen werd gedaan om 15.04 uur. Het vliegtuig had een snelheid van 217 kilometer per uur toen James Thain aangaf dat het niet langer veilig was om het opstijgen af te breken. Direct daarna begon de snelheid terug te lopen, eerst naar 207 en daarna al snel naar 194 kilometer per uur door “slush” (natte sneeuw) op de startbaan die het vliegtuig vertraagde.
Het vliegtuig werd onbestuurbaar en botste tegen het hek om het vliegveld aan. Daarna kwam het vliegtuig terecht op een weg en een van de vleugels raakte een huis dat in brand vloog. De bewoners, die thuis waren, konden nog net ontsnappen. Het vliegtuig raakte vervolgens een boom en daarna een schuur, waarin een truck stond, die ontplofte. Van de passagiers waren er 21 op slag dood. Duncan Edwards en kapitein Rayment volgden een paar dagen later in het ziekenhuis. Eerst werd gedacht dat de crash te wijten was aan de piloten. Gezagvoerder Thain werd meteen na de crash ontslagen. Later werd bewezen dat het ongeluk veroorzaakt was door sneeuw op de baan. Hierdoor werd het vliegtuig afgeremd, waardoor de snelheid niet hoog genoeg meer was om op te stijgen. Een zwarte dag in de geschiedenis van het mondiale voetbal. Iets waar we bij ons bezoek aan Manchester in de toekomst ongetwijfeld nog op terugkomen. Het is echter wel mooi om te zien hoe Engelse clubs hun helden eert. In het steeds donker wordende Engeland gingen we op weg naar Sheffield Wednesday, helaas ook bekend door een ramp.
Stadion #9, Oakwell stadium – Barnsley FC, check!