Het behoeft geen betoog dat wij erg vol zijn van The League Project. We hebben enorme voorpret tijdens de voorbereidingen, genieten optimaal tijdens de trips en kijken gelukzalig terug op onze avonturen. Uiteraard delen wij ook graag onze ervaringen op onze website, ons Facebookaccount en via Instagram. Maar ook in het dagelijkse leven merk je dat het onderwerp toch ook vaak weer op voetbal uitkomt. Je merkt vaak het enthousiasme van je gesprekspartner, vaak ook doorspekt met enige jaloezie. Natuurlijk krijg je ook weleens tips terug en in dit geval had ik de naam van deze club al vaker gehoord, dus alle druk lag in dit geval bij Gillingham FC. Zouden ze de hoge verwachtingen kunnen waarmaken?
Het begin was niet positief. Ik kreeg geen reactie op mijn email. Echter heb ik altijd geleerd dat de aanhouder wint, dus stuurde ik een reminder en kreeg ik een reactie van ene Gwen, club secretaris van Gillingham. De melding was erg kort en bestond uit het gegeven dat de club op die dag gesloten zou zijn, omdat 1 mei een “Bank Holiday” is. Tot 1834 waren dat ongeveer 30 dagen in het jaar, maar dit werd toen gelukkig teruggebracht tot vier dagen. Wellicht dat zij toen, middels een vooruitziende blik, begrepen dat het voor de jongens van The League Project wel extra moeilijk zou worden om alles goed in te plannen.
We besloten in ieder geval om onze planning om te gooien, waarbij ik nieuwe data en tijden voorstelde aan Gwen. Helaas bleef een reactie weer uit, maar na diverse reminders kwamen we toch tot overeenstemming dat we op vrijdag rond half vijf zouden langskomen. Uit ervaring wisten we al dat onze dagindeling nog wel eens kon uitlopen, dus was ik wel zo slim geweest om te vragen tot hoe laat ze open zouden zijn. Het bleek dat we een half uurtje speling hadden, want om 17 uur zou iedereen naar huis gaan.
En zoals verwacht kwamen we rond 17 uur aan bij Gillingham, waar we wat moeite hadden om de juiste ingang te vinden. We kwamen op een soort afgesloten parkeerplaats, waarbij je niet echt het gevoel had dat je bij een voetbalstadion aankomt. Enerzijds leek het een soort industrieterrein met diverse gebouwen, die eruit zien als magazijnen. Toch zagen we smalle blauwe deuren, dienend als ingang richting de Gordon Road Stand. Aan de andere kant aanschouwden we puntige, Efteling-achtige ingang met een sjieke entree, palmbomen en voorzien van een hoge houten deur, waarop met sierlijke letters PRIESTFIELD staat geschreven. Het stadion van Gillingham heet het Priestfield, dus we moesten goed zitten. Achter de magazijnen zagen we ook de lichtmasten, die ongetwijfeld bij een avondwedstrijd een groene mat moeten verlichten.
We besloten het parkeerterrein te verlaten en langs de lange zijde te lopen. Aan de andere kant van de weg zagen we een woonwijk. Persoonlijk geniet ik altijd van stadions die midden in een woonwijk liggen. We zijn ook op verlaten industrieterreinen geweest, waar je in de avonduren nauwelijks durft rond te lopen, maar midden in een woonwijk geeft het stadion mijns inziens extra cache. De tijd begon te dringen, toen we een ingang zagen. De goedkope en uiteraard blauwe vloerbedekking paste precies bij de uitstraling van het interieur. We vroegen naar Gwen, maar die was helaas niet meer beschikbaar. Het ging niet van harte, maar gelukkig mochten we wel even snel naar het veld lopen om de inmiddels wel bekende “hashtag-foto” te maken. Het was allemaal wat haastig, maar we waren toch blij dat we het stadion even van binnen hadden kunnen zien.
Bij het verlaten van het stadion wilden we het rondje langs de lange zijde afmaken, toen we ineens wat geroep achter ons hoorden. Onverstoorbaar liepen we door, maar de “hey’s” werden talrijker, waarop we besloten toch maar even om te kijken. Er kwam een man van onze leeftijd op ons aflopen met een sjaal van Gillingham in z’n hand. In uitstekend Engels (wat je ook gewoon mag verwachten van een Engelsman) vroeg hij of wij de Nederlanders waren die een email hadden gestuurd. Enthousiast knikten wij ter bevestiging.
Hij gaf de sjaal aan mij, omdat hij uit de emailwisseling had begrepen dat ik voetbalsjaals spaarde. Dankbaar nam ik deze in ontvangst. Hij vroeg, nog steeds in het Engels, of we ook binnen waren geweest, waarop wij uitlegden dat we even snel richting het veld waren gedirigeerd. Hij stelde voor om even met ons mee te lopen, zodat we iets meer tijd hadden om te genieten van het stadion. Het bleek dat er nog best wel wat mensen aanwezig waren, omdat ze net een intern voetbaltoernooitje achter de rug hadden. We werden naar binnen geloodst, door dezelfde gangen, maar hadden nu iets meer de tijd om het Priestfield stadion in ons op te nemen. Onze gids vertelde over het moeizame seizoen van Gillingham, waarbij de wedstrijd van dat weekend bepalend was voor handhaving in League One of toch zorgde voor degradatie van the Gills.
Ook de binnenkant van het stadion deed Engels aan met lage, maar brede tribunes. Aan de korte zijde was een volledig onoverdekte tribune, die eruit zag als een veredelde noodtribune. Net als bij het veel kleinere Margate, waren ze niet gewend aan buitenlandse supporters. Die kiezen toch veel vaker voor één van de vele clubs uit Londen. Vanuit het thuisfront had ik namelijk al diverse verhalen gehoord over het enthousiasme van de mensen bij Gillingham op het moment dat je hun club bezocht. Ondanks het relatief moeizame begin, merkte je dat ook zeker tijdens onze korte rondleiding. Het was trouwens meer een “hoekleiding”, want we hadden helaas niet de mogelijkheid om een rondje door het stadion te lopen, dus bleven we in één van de vier hoeken van het stadion staan. We werden nog op de foto gezegd met de voetbalsjaal en keerde met een voldaan gevoel in de schemering terug naar onze auto.
Gillingham degradeerde niet. Op de laatste speeldag hadden ze een punt voorsprong op Port Vale. Zelf speelden ze doelpuntloos gelijk in een uitwedstrijd tegen Northampton. Omdat diezelfde einduitslag bij Fleetwood Town – Port Vale op het scorebord stond, degradeerde Port Vale en bleven the Gills in League One. Ook in het seizoen 2017/2018 begon Gillingham erg moeizaam en stonden ze lange tijd in de degradatiezone. Na een hele goede reeks wedstrijden, bevinden ze zich nu echter ineens in de subtop en lijken ze zich zelfs te gaan mengen in de strijd om een play-off plek. Laten we hopen dat dit kunnen volhouden. Als je bij een club geweest bent, heeft zo’n club toch al snel een speciaal plekje. Die theorie gaat nu natuurlijk nog wel op, maar over een paar jaar hebben we alle clubs een keer bezocht en valt dat voordeel weg. Vooralsnog zeggen we dus: Go Gillingham!
#26 Priestfield Stadium, Gillingham FC, check!